Úrval - 01.12.1964, Blaðsíða 31

J. J. C. B. C. THEOPHRASTUS HLEYPT ...
29
dagsmorguninn fór konan mín
á fætur til þess að þvo og bóna
gólfið og malla kássuna sína,
„boeuf bourguignon". Á mat-
seðlinum átti einnig að vera
lifrarkæfa (sem keypt var í
næstu búð), lauksúpa, hertoga-
ynjukartöflur, salat, búrgundar-
vín, karamellubúðingur og kaffi.
Ég stækkaði borðið með því að
stilla upp tveim stórum appel-
sinukössum, sínum við hvorn
enda þess. Yfir allt saman var
svo breiddur heklaður dúkur,
sem amma konunnar minnar
hafði gefið okkur, og þar ofan
á stilltum við svo postulíninu
og silfrinu, sem við höfðum
fengið í brúðargjöf.
Matarilmurinn frá eldavélinni
var yndislegur, þegar síminn
hringdi klukkan 11. Það var
mamma. Hún sagði, að pabbi
væri með slæmt kvef og hefði
lionum því verið skipað að
Þggja.
Mér þótti leitt, að pabbi var
veikur. Mér fannst þetta einnig
mjög leitt vegna konunnar minn-
ar, sem óskaði þess svo heitt
að sýna tengdafólki sinu, hversu
snjöll húsmóðir hún væri. „0,
hafðu engar áhyggjur af þessu,“
sagði ég glaðlega við June.
„Hann mágur minn er mesti
mathákur.“
Nokkrum mínútum siðar
hringdi síminn aftur. Nú var
það hún systir mín, sem skýrði
frá því, að tveggja ára sonur
hennar hefði dottið illilega og
það hefði sprungið fyrir á neðri
vörinni. Læknirinn sagði að
visu, að ekki myndi verða um
ör að ræða, en litli snáðinn
var i sliku uppnámi, að hún
þorði ekki að skilja hann eftir
í umsjá barnapíu.
Þegar ég skýrði June frá þess-
um nýjustu fréttum, komst hún
líka í uppnám. „Hvað í ósköp-
unum eigum við þá að gera við
allan þennan mat?“ spurði hún
næstum kjökrandi.
Ég var hálf gramur. Ég sagði
henni, að heilsa og velliðan ann-
arra væri miklu þýðingarmeiri
en maturinn hennar. Ég ásakaði
hana um eigingirni og rauk út
úr íbúðinni.
Frammi í anddyrinu var ilm-
urinn af kjötkássunni, sem var
að sjóða í vínsósunni ásamt
laukum og ætissveppum, alveg
yfirþyrmandi. Það fossaði vatn
fram í munninn á mér. Þá hugs-
aði ég til þess að verða að borða
kássuna á hverju kvöldi í tvær
vikur, og það fór fiðringur um
sál mína. Skyndilega datt mér
lausnin í hug: í sex hæða fjöl-
býlishúsi hlaut að vera margt
fólk, sem kynni að meta það að
vera boðið í ókeypis mat á
sunnudegi.
Ég barði að dyrum i næstu í-