Úrval - 01.12.1964, Blaðsíða 110

108
ÚRVAL
glatt gat hjarta hverrar húsmóS-
ur, potta og pönnur, katla og
mottur, leirtau og önnur búsá-
höld. Allt var ódýrt og vel unn-
iS. Og húsfreyjan, sem kom til
dyra, þegar við börðum upp á,
fékk meira en vörurnar einar,
sem við höfSum að bjóða. Fyrir
tvö pence eða sex fékk hún vör-
urnar, sem hún hafði valið, en
í kaupbæti smávegis lófalestur,
nokkur aðvörunarorð eða hrós-
yrði, læknisráð við lendagigt,
ráðleggingu handa augnveiku
barni og bros, sem yljaði hjarta
hennar, þangað til við heim-
sóttum hana næst.
Móðir min var alveg stórkost-
legur lófalesari. Hún las ekki í
lófa og spáði á sama hátt og
aðrir Tatarar með allt of miklum
orSaflaumi og látum. Hún leit
mjög fast á lófann i nokkur
augnablik. Síðan leit hún fast í
augu viðskiptavinarins og sagði:
„Sólin hefur búið í blóði þinu,
og það hefur hvílt svolítill
skuggi yfir þér, en hann mun
þurrkast út, um leið og þú sérð
fyrsta gráa hárið í höfði þinu.“
Ekkert annað sagði hún í það
ski])tið. Hún notaði slíkar stutt-
ar, og fagrar setningar, sem
lýstu þvi vel, hvað hún sá.
MóSir mín var trúuð. Trú
hennar var einföld og einlæg.
Hún kenndi okkur að taka aldr-
ei það, sem viS áttum ekki. Hún
sagði að vísu, að kanínur, akur-
hænur og fasanar væru gjafir,
sem góður guð hefði gefið okk-
ur jafnt og „gorgionum“ (þeim
sem ekki eru Tatarar). Hún á-
leit „Boro-ryes“, heldri menn-
ina, vera mestu þjófana, vegna
þess að þeir stælu jarðnæðinu
frá hinum fátæku. Því var
okkur kennt að veiða kanínur
og önnur skógardýr, en virða
alltaf allar þær eignir, sem
unnið hafði verið fyrir á heiðar-
legan hátt.
Tatarabörnin læra snemma,
hvar finna má fasanegg, akur-
hænuegg og hina ljúffengu
broddgelti. (Broddgölturinn er
ekki aðeins dásamleg fæða, held-
ur er fitan af honum notuð i
sum elztu grasaseyðin okkar).
En Töturum finnst steiktur fas-
an vera höfðingjamatur, og við
veiðum fasanana með rúsinu-
brellunni. Rúsína er fest við
öngul, sem festur er við hross-
hárslínu, sem bundin er föst i
skógarjaðri. Hinn stolti fasan
étur rúsínuna okkar, og um leið
er hann orðinn okkar eign. Og
þar að auki er hann ekki troð-
fullur af höglum.
Okkur geðjast ekki heldur að
því, að högl séu í kanínukjöt-
inu. í viðureigninni við þær not-
færum viS okkur skilningarvit,
sem „gorgiorarnir" nota sjaldan,
þefskynið. Sé kanínan i holu