Úrval - 01.03.1965, Síða 12

10
ÚRVAL
líka í eilífri togstreitu vegna mennt-
unar minnar og uppeldis. Hann
hafði verið húsgagnasmiður, en var
nú hættur störfum. Hann var blíð-
lyndur og hugulsamur. Hann lagaði
allt, sem laga þurfti í húsinu, og
ég var hinn áhugasami aðstoðar-
maður hans. Mamma vildi hins veg-
ar, að ég léki á hljóðfæri, málaði
myndir og læsi af kappi. Afi sagði,
að maður yrði fyrst að læra að
starfa hitt og þetta, er væri hag-
kvæmt fyrir mann' að kunna, ann-
ars lifði maður ekki svo lengi, að
maður fengi tækifæri til þess að
verða fullorðinn.
Afi hafði verið trumbuslagari í
Borgarastyrjöldinni, og hann hafði
þroskazt að vizku og vexti þegar
á unga aldri. Hugrekki hans hafði
herzt og stælzt á þeim árum. í aug-
um hans var hættan nauðsynlegur
þáttur uppeldisins. Hún olli því,
að maður var viðbúinn hverju þvi,
er að höndum bæri, hún fyllti mann
lífsþrótti, kenndi manni að tefla í
tvísýnu og vinna sigur. En það,
sem olli hræðslu mömmu, var þó
ekki sú staðreynd, að hann tefldi
oft í tvísýnu, heldur önnur stað-
reynd, þ. e. a. s. sú, að hann naut
hættunnar innilega.... og olli því,
að ég varð eipnig sama sinnis. Hann
kallaði þetta hæfileikann til þess
að „finna til undrunar og hrifn-
ingar“.
Þegar stormurinn ýfði öldur hafs-
ins svo, að þær urðu að ógnvekjandi
skrímslum og klappirnar framan
við húsið vorú huldar sjávarlöðri,
þá fórum við afi í hlífðarfötin okk-
ar og klifruðum niður á klappirnar.
Stundum fórum við of nálægt flæð-
armálinu, svo að öldurnar skelltu
okkur kylliflötum og rennbleyttu
okkur. Þegar mamma maldaði í mó-
inn vegna þessa framferðis okkar,
hrópaði afi bara: „Marcia, hann
verður að læra hvernig hann á að
bjarga sér á þessum klöppum. Við
erum heppnir, að það skuli vera
svo oft stormur um þessar mundir!“
En oft var hafið lika kyrrt, og
þá gat ég haldið áfram að læra að
sigla báti. Afi leitaði í þessum efn-
um á náðir fiskimannanna, sem
bjuggu í örlítilli húsaþyrpingu við
litlu víkina. Það var reyndar varla
hægt að kalla þetta vík. Klappirn-
ar voru þarna fyrir opnu hafi að
heita mátti, en á einum stað var
nokkurra ferfeta fjara, nokkurs
konar örlítil vör, sem draga mátti
bátana upp í. Og upp af henni var
líiil þyrping gamalla fiskimanna-
kofa. Gömlu fiskimennirnir höfðu
mikinn áhuga á afa. Þeir voru mjög
hrifnir af því, hversu heitt hann
elskaði hætturnar. „Já, þessar öld-
ur þekkja ganila manninn,“ sögðu
þeir um afa. Vegna hugrekkis hans
varð hann fljótt sem einn af hópn-
um, en þeirra forréttinda nutu að-
eins sárafáir sumargestir þar um
slóðir.
Einn af gömlu humarveiðimönn-
unum var kallaður „Heyrnarlausi
Al.“ Hann heyrði ekki orð, en það
geðjaðist öllum mjög vel að honum,
og honum geðjaðist einnig að með-
bræðrum sínum. Það varð að nota
bendingar og látbragðsleik til þess
að koma honum í skilning um, hvað
við var átt. í fyrstu reyndi afi að
öskra upp í eyru honum, en fiski-
maður nokkur sagði afa, að það