Úrval - 01.03.1965, Síða 27

ÞEFDÝRIÐ MITT, HANN NIIŒl
25
sveiflaðist þarna fram og aftur eins
og pendúll í klukku og reyndi að
ná til mín með kjafti og klóm. Ég
reyndi að hrópa til krakkanna og
skipa þeim að koma með pokann,
en ég kom ekki upp neinu orði. Ég
var orðinn þreyttur í handleggn-
um, en fullvaxið dýr er um 9 pund
að þyngd. Og sársaukinn í kinninni,
nefinu, lungunum og augunum var
orðinn slíkur, að ég fékk vart af-
borið hann lengur. Þefdýrið hafði
fil allrar hamingju ekki hitt beint
framan í vit mér, því að þá hefði
ég orðið alvarlega veikur.
Að lokum tókst krökkunum að
breiða úr pokanum, opna opið upp
á gátt og beina vasaljósinu að því,
svo að mér tækist að láta fanga
minn detta niður í það. Mér fannst
heil eilífð hafa liðið, síðan ég greip
um skottið.
„Sá hitti nú i mark!“ sagði einn
af krökkunum og þefaði af inér.
„En það er þó eitt gott við það. Héð-
an í frá geturðu gengið að hvaða
þefdýri sem er og tekið það upp
alveg óhræddur, þótt það spýti.
Þú hefur hvort sein er engu að
tapa.“
Þau leiddu mig að læk þarna
í nágrenninu. Ég þvoði mér í fram-
an og setti síðan leðju við kinn
mína samkvæmt ráði krakkanna.
Leðjan dró úr sviðanum. Og eftir
að ég hafði margsinnis skolað munn
minn og augu, var ég reiðubúinn að
halda áfram veiðunum.
Við veiddum fjögur þefdýr i
viðbót þetta kvöld. Og þegar veið-
unum var lokið, liöfðum við fengið
vsel útilátinn skammt af ilmefni
þefdýranna. Ég býst við, að krakk-
arnir hafi haft rétt fyrir sér, að
þefdýr geti ekki spýtt, á meðan
þeim er haldið í lausu lofti á skott-
inu. En okkur gafst bara ajdrei
tækifæri til þess að sannprófa þessa
kenningu.
Mamma krakkanna beið eftir okk-
ur á dyraþrepunum. Og. Iiún var
satt að segja ekkert hrifin, þegar
hún fann lyktina af okkur.
Við komumst að því samkomu-
lagi, að ég skyldi fá tvö þefdýr.
Krakkarnir ætluðu að geyma hin
og koma vinum sínum á óvart við
gott tækifæri.
Kennedy var kominn með bíl-
inn. Ég sagði við hann, að þar sem
þefdýrin væru þegar lniin með
öll skotfærin, þá væri alveg óhætt
að flytja þau í bílnum. „Kannske
herra Dan,“ sagði hann, „en Pi-
erce Arrow bifreiðin hans herra
Mannix verður aldrei sú samá á
eftir.“
Afi og amma voru komin í hátt-
inn, þegar ég kom heim. Samkvæmt
ráðleggingu krakkanna, geymdi ég
þefdýrin í baðkerinu mínu um
nóttina. Ég kastaði fötunum minum
í bakdyrastigann. A votviðrisdögum
var enn sterk þefdýrslykt í stigan-
um margar næstu vikur. Ég var
sem nýr, eftir að mér hafði verið
þvegi hvað eftir annað með sterkri
lýsólsápu, þ. e. a. s. að liárinu und-
anteknu. Það varð sem sé að snoð-
klippa mig.
Ég var svo montinn af þessum
nýju dýrum inínum, að afi og amma
gátu ekki fengið það af sér að skipa
mér að losa mig við þau. Amma
talaði óljóst um, að betra væri nú
samt að hafa kanínur, en þegar ég