Úrval - 01.03.1965, Síða 29

27
ÞEFDÝRIÐ MITT, HANN NIKKI
buxum af mér, en þær hafði vinnu-
konan skilið eftir á snúrunni. Ég
átti nóg af buxum, og þvi fannst
mér engin ástæða til þess að taka
þær af frúnni hans Nikka.
Nokkrum vikum siðar sá ég
Nikka sitja með fýlusvip fyrir utan
híðið sitt. Hann skreið hvað eftir
annað inn í aðra buxnaskálmina,
en það voru aðaldyrnar, en þá var
hann jafnan rekinn burt með miklu
þvaðri og rausi frúar sinnar. Hann
flúði jafnan. Þá lyfti ég upp buxna-
skálminni og gægðist inn í hana.
Og þarna lá frúin hans Nikka hjá
6 nýfæddum afkvæmum þeirra.
Hafði hún raðað þeim í snyrtilega
röð. Þeir voru enn hárlausir, en
samt mótaði þá þegar greinilega
fyrir hvítu röndunum á beru baki
þeirra.
Nú var ég orðinn töluvert lífs-
reynari en áður og minntist því
ekkert á þetta við afa og ömmu.
Kvöld eitt hitti ég svo alla fjöl-
skylduna hans Nikka, þar sem hún
var á skemmtigöngu i einu blóma-
beðinu. Ungarnir gengu allir í
beinni röð á eftir móður sinni og
reyndu að lialda risavöxnu skotti
sínu mjúklega yfir hryggnum. Öðru
hverju seig eitthvert skottið niður,
og eigandi þess steig þá ofan á það
og datt beint á snubbótt trýnið. Svo
hnykkti hann afturhlutanum til og
reisti sig upp með svip hefðarfrúar,
sem kastar kjólslóða sínum til, svo
að hann megi sýnast sem glæsileg-
astur. Þetta var mjög hátíðleg og
virðuleg fjölskylda.
Þegar ungarnir sáu, að foreldr-
arnir tóku mér sem gömlum kunn-
ingja, byrjuðu þéir að elta mig likt
og móðir þeirra gerði. Garðyrkju-
maðurinn átti litla tík, sem hét
Drusla. Hún eyddi mestöllum deg-
inum við að veiða hagamýs. Krökk-
unum hans Nikka fannst þetta stór-
kostlega skemmtileg íþrótt, og því
tóku þeir upp á að elta Druslu, er
hún hélt í þessa leiðangra sína.
Druslu var ekki vel við þetta og
reyndi allt Irvað hún gat til þess að
losna við þá og liktist þá helzt
stálpuðum strák, sem er að reyna
að losna við yngri bræður sina,
sem vilja elta hann.
Drusla uppgötvaði brátt, að það
var mjög auðvelt að losna við þá,
vegna þess hversu nærsýnir þeir
voru. Hún þurfti aðeins að taka
skyndilega stökk til hliðar, og þá
þrammaði öll halarófan beint fram
hjá henni Svo þegar þau höfðu rak-
ið slóð Druslu að þeim bletti, er
hún tók undir sig hliðarstökkið,
urðu þeir alveg ringlaðir og löbb-
uðu i sifellda hringi, þangað til
mamma þeirra kom út að sækja þá.
Ungarnir voru orðnir hálfvaxnir,
áður en afi og amma fengu vitneskju
um þá, þvi að þau komu sjaldan í
nánmnda við stíuna þeirra. Það var
stofustúlkan, sem kom upp um mig.
Hún sagði, að það væri nógu slæmt,
þótt Nikki væri að gera hana alveg
brjálaða. Ætti öll hersingin að fá
að hrjá hana, sagðist hún segja upp
starfinu tafarlaust. Mér var þó leyft
að halda ungunum, eftir að ég hafði
svarið þess dýran eið, að leyfa þef-
dýrunum aldrei að koma nálægt
þeim hluta hússins, sem vinnukon-
urnar héldu sig helzt í.
Þefdýrin fóru frjáls ferða sinna,
svo að ég vissi ekki, hvernig ég átti