Úrval - 01.03.1965, Qupperneq 34

32
ÚRVAL
atry“ (Amerísk handbók um sál-
lækningar) lýsir dr. Melitta Sclimi-
deberg þessari nýju skoðun meÖ
eftirtöldum orðum: Andlegar varn-
ir mannsins eru alveg eins nauðsyn-
legar og þýðingarmikil líffæri lík-
ama hans.
STÖÐUGUR VÖXTUR ANDLEGS
ÞROSKA
Hin nýja skoðun er einnig að
breyta öðru viðhorfi, sem þrungið
er svartsýni: þeirri kenningu, sem
sumir sállæknar halda fram, að það
taki fyrir þroska tilfinningalifs
okkar strax að unglingsárunum
liðnum og að það sé aðeins hægt
að fjarlægja með langvarandi lækn-
ismeðferð þá skapgerðargalla, sem
þroskazt hafa á fyrsta skeiði ævinn-
ar. Síðustu rannsóknir leiða í ljós
að persónuleiki inannsins er oft
fær um að halda áfram að „endur-
hæta“ sjálfan sig öll þroskaárin.
Margir háskólastúdentar, sem
falla eða gefast upp, eru álitnir
hafa einhverjar „skapgerðarveilur“,
t. d. eru þeir álitnir vera duttlunga-
fullir, þrjózkir og þráir, ábyrgðar-
lausir og samvizkulitlir. En ýmis
gömul orðatiltæki lýsa bjartsýni
um afdrif þeirra, sem verið hafa
nokkuð villtir i uppvextinum.
„Hann róast með aldrinum,“ er
sagt. „Ilann tekur sig á og fer að
vinna eins og maður.“ Er þetta
bjánaleg bjartsýni? Nei. Nýlega
fór fram rannsókn við Yaleháskól-
ann á háskólastúdentum þeim, sem
hætt höfðu námi vegna vandamála
á sviði tilfinningalífsins. Samkvæmt
rannsókn þessari kom það í Ijós,
að margir þeirra höfðu byrjað aft-
ur í liáskóla og lokið námi með
góðum árangri og að flestum í þess-
um lióp hafði vegnað vel siðar á
ævinni.
Hvers vegna? Vegna þess að
þroski tilfinningalífsins heldur
stöðugt áfram. Stundum þarf ekki
annað en svolítið sólskin, svolitla
gróðurskúr ástar, kærleika, starfs-
gleði eða föður- eða móðurkenndar
til þess að fá þróttlitla jurt til þess
að reisa sig við og teygja sig mót
himninum.
LÆKNINGAMÁTTUR
ÁSTARINNAR
Freud sagði, að ást sú eða kær-
leikur, sem við berum í brjósti til
foreldra, ástina, maka eða vina,
skilji eftir innistæðu í sjálfum okk-
ur, sem stækki okkur og þroski.
Þegar við finnum til ástar, er sem
við skynjum sjálf okkur skarpari
augum: við vitum, hvernig við vilj-
um, að hinn elskaði eða hin elsk-
aða sjái okkur, og við reynum að
breyta sjálfum okkur í samræmi
við þá ímynd. Þar að auki er ástin
fylling í eðli sínu, fullnæging djúp-
stæðra þarfa. Flest okkar fella ást
til einlivers eða einhverrar, sem
hefur til að bera persónuleika, er
bætir okkar eigin upp (sterkur
framkvæmdamaður fellir t. d. hug
til frennir veikbyggðrar og huglít-
illar stúlku), og þannig fáum við
tækifæri til þess að reyna að öðlast
slika fyllingu persónuleikans.
IIVATNING TIL STARFSINS
Eitt sinn skrifaði Thomas Car-
lyle: „Starfið er hin mikla lækning
allra þeirra meina og eymdar, sem