Úrval - 01.03.1965, Qupperneq 55

53
BJÖRNINN, SEM KOM TIL KVÖLDVERÐAR
þunga hans á harða hlaupum upp
í topp á hæsta tré skógarins, klóm,
sem gátu rist i sundur mannslík-
ama eins og bandsög.
Að lokum hafði hann sleikt u])p
síðasta saltkorniS og viS sátum
aftur saman. Mér fannst ég varla
geta trúað því, aS þetta væri raun-
veruleiki. Ég minntist Sam Otleys,
lestarstjórans á Kings River i Si-
erra Nevada, sem ég hafSi séS búa
í tjaldi meS skógarbirni og ala önn
fyrir honum; en hans björn var
gamall og tannlaus, og gat ekki leng-
ur fætt sig sjálfur, en þetta feriiki
var hinn fullkomnasti björn,, sem
ég hafSi nokkru sinni séS.
Bangsi stóS nú upp á fjóra fæt-
ur, rak upp langan og leiöan ropa
og þramaSi út í kolsvart regniS.
En hann lcom brátt aftur — í viss-
um erindum. Hann settist rétt hjá
svefnpokanum og tók aS reyna aS
klóra sér á bakhlutanum, rétt ofan
viö rófuna, en náSi ekki til þess.
Aftur og aftur ýtti hann viS mér
og urraSi grimmilcga af ldáSanum.
AS lokum skildist inér hvert erindi
hans var og lagSi hönd mina létt
á bakiö á honum. Og er ég tók aS
klóra honum gegnum þéttan og
fitugan hárlubban, lagSist hann
flatur og teygSi úr sér, svo aS hann
tók yfir allt sjö feta rúmiS í skýlinu.
Og nú skildi ég til fulls, til hvers
hann ætlaSist af mér. Rétt fyrir
ofan rófudindilinn sátu nokkrar
blóSsugur á kafi í þrútnu holdinu,
úttroSnar af blóSi. Smám saman
sannfærSi ég hann um, aS yasa-
ljósiS brenndi ekki, þar til hann
leyfSi mér að beina því aS líkama
hans. Er ég kippti út fyrsta snýkl-
inum, bjóst ég viS aS fá illa útreið.
Hann rak upp öskur svo aS unilir
tók í skóginum. En ég einsetti mér
að ljúka verkinu. Á hvert sinn sem
ég dró út blóSsugu, sýndi ég hon-
um hana og lét hann hnusa af
henni, áSur en ég fleygöi henni á
eldinn, og er ég bafði náS hinni
síðustu, sleikti hann hönd mina
bliðlega.
Kalt, hnusandi trýni vakti mig
nokkrum sinnum um nóttina, þeg-
ar björninn kom og fór. Hann gerði
svefnpokann votari og aurugri í
hvert sinn sem hann skreiddist
yfir mig, en lagðist aldrei niður
af fullri þyngd, ef hann varð var
við einhvern hluta af líkama mín-
um undir sér.
Næsta dag hélt ég aftur af stað,
yfir ás, niður hinum megin, yfir
kalda á og upp næsta ás, gegnum
birki- og elrikjarr og niður víða
gjá, sem á rann eftir til norðurs.
Mér til furðu fylgdi Bangsi mér eftir
eins og tryggur hundur, og gróf hol-
ur og gryfjur á meðan ég stanzaði
og hvíldist. Um kvöldið fiskaði ég
í kvöldverSinn fyrir Bangsa.
Eftir þyí sem dagarnir liðu og
við lirömmuðum norður á bóginn,
notaSi ég verSlaunakerfi, með liví
að gefa honum silung og salt og
klóra honum, til þess að kenna hon-
um að gegna kallinu. ,,Bangsi!“
Þrátt fyrir stöðugá þörf hans til
að afla sér fæðu, dróst bann sjald-
an langt aftur úr. Eitt kvöld koirt
hann að skýli mínu, þar sem ég
sat og reykti pípu inina og tók aS
róta við fætur mínar. Er ég stóS
á fætur, gekk bann rakleitt á und-
an mér að dauðu, liolu býflugná-