Úrval - 01.03.1965, Side 57

BJÖRNINN, SEM KOM TIL KVÖLDVERÐAR
55
Bangsa fullmótaðar. Þegar liann
sleppti öllu gamni, var hann graf-
alvarlegur; i æstu skapi var hann
eins og eldfjall. Eins og björnum er
tamt, var hann að eðlisfari hömlu-
laus. Ég bar þess vegna aldrei við
að hreyfa hinum allra minnstu
mótmælum við hann. Vinátta okk-
ar var ósjálfrátt, ósvikið bjarna-
bræðralag. Er honum datt í hug að
ramba í veg fyrir mig á afturfót-
unum, þrífa mig og þrýsta að sínu
volduga bjarnarbrjósti og hella yf-
ir mig áköfum vinarhótum með því
að sleikja andlit mitt, lét ég mér
það vel líka af tveimur ástæðum:
í fyrsta lagi þótti mér óstjórnlega
vænt um þennan lubba; í öðru lagi
bar ég heilsusamlega virðingu fyrir
því, hverju einn löðrungur frá þess-
um jafnhenda risa gæti valdið.
Enda þótt hann væri óumdeildur
drottnari síns umhverfis, býst ég
við, að Bangsi hafi talið mig and-
legan jafningja sinn i flestu tilliti.
Það leið ekki á löngu þar til liann
hafði kennt mér að halda uppi sam-
ræðum á augnamáli. Hversu hjörn
getur horfzt í augu við mann! í
fyrstunni skelfilegt — en verður,
er stundir líða, hið fullkomnasta
samband, sem hugsazt getur. Við
Bangsi sátum iðulega við kvöld-
bálið og kynntum okkur lnigsanir
hvor annars. Stöku sinnum komst
hann að einhverri sérstakri niður-
stöðu og lagði þungan hramm á
öxl mér. Og þá gerði ég eins. Það
hcfur trúlega verið kyndugt að
sjá, en oft, er ég leit í þessi stóru
gulbrúnu augu, fann ég til lotning-
arfullrar auðmýktar, eins og sjálfur
guðdómurinn liefði í hyggju að
veita öðru af þessum börnum sín-
um opinberun í gegnum hitt.
Enda þótt Bangsi mætti heita
öruggur fyrir árásum annarra dýra
sökum afls sins og stærðar, var
hann þó haldinn sinum sérstöku
fælnum (fobi, t. d. myrkfælni,
vatnsfælni o. s. frv.). í þrumuveðri
hnipraði hann sig saman og vældi.
Þegar „whiskey jacks“ (fuglateg.)
komu fljúgandi i náttstað okkar i
leit að fæðu, flúði hann i skelfingu
fyrir fölsku gargi þeirra.
Ég var steini lostinn yfir hinni
furðulegu þefnæmi Bangsa. Þramm-
andi á eftir mér nam hann skyndi-
lega staðar, hnusaði út i loftið og
tók síðan beint strik á stóran safa-
ríkan svepp i 200 metra fjarlægð
eða á flatan klett hinum megin við
ána, þar sem jarðikornar höfðu
safnað vetrarforða sinum af fræjum,
eða á berjalautu liandan við tvær
hæðir.
Dag nokkurn, er við komum upp
á hæð nokkra, þar sem uxu dreifð-
ir pílviðarrunnar, reis Bangsi
skyndilega upp á afturfæturna og
rak up eitt ,,mo!“ Ég gat ekki kom-
ið auga á neina ástæðu til óróleika,
en Bangsi stóð þráðbeinn og bann-
aði mér að hreyfa mig. Siðan gckk
hann nokkur skref áfram og tók
að urra — og þá varð heldur en
ekki iippnám. Upp úr hverjum
runna reis björn og stóð þar upp-
réttur! Þeir voru bæði svartir,
brúnir og gulbrúnir (en allir af-
brigði af sömu tegund).
En allt voru þetta ungir birnir,
tvævetra, sem ekkert máttu sín gegn
Bangsa. Hann réðist af miklum
ofsa á næsta andstæðing sinn, og