Úrval - 01.12.1968, Blaðsíða 25

SHELLEY OG MARY GODWIN
23
dofna og hann mundi fara að líta
á málin eins og skynsamur maður.
En einn daginn er Godwin var að
heiman, kom Shelley æðandi inn
í hús þeirra í Skinnerstræti með
tryllingslegu augnaráði og með föt-
in í megnustu óreiðu. Hann hrinti
frú Godwin til hliðar og þaut til
Mary. Hann dró flösku af ópíum-
seyði upp úr vasa sínum og hrópaði
til hennar: „Þau vilja skilja okkur
að, ástin mín, en dauðinn skal sam-
eina okkur! Þannig geturðu slopp-
ið úr klóm harðýðginnar!"
„Og þetta,“ hrópaði hann og dró
skammbyssu upp úr vasanum, „skal
sameina okkur.“
Mary varð náföl og grátbað hann
um að vera rólegur, en frú Godwin
æddi tryllingslega út úr herberginu
til þess að sækja hjálp. Þegar hún
kom til baka, var Mary að lofa
Shelley því, að hún skyldi verða
honum trú að eilífu, ef hann reyndi
bara að taka sönsum. Að svo búnu
hélt hann aftur til gistiherbergis
síns. Hann var miður sín og í miklu
uppnámi. Og næstu daga var ekkert
samband á milli Shelley og God-
winfj ölskyldunnar.
En eina nóttina var dyrabjöll-
unni hjá Godwinfjölskyldunni
hringt ofsalega. Þetta var um mið-
nættið. Og einhver hrópaði, að
Shelley hefði tekið inn stóran
skammt af ópíumseyði og væri nú
í andarslitrunum. Þau þutu öll til
gistiherbergis Shelleys. Þá hafði
læknir sá, sem kom honum til hjálp-
ar, dregið hann á fætur og var nú
að neyða hann til þess að ganga
rösklega um gólf í herberginu til
þess að losna við eitrið úr líkaman-
um. Vinir Shelleys hjúkruðu hon-
um í heila viku, og þá loksins hafði
hann jafnað sig. En þá var svo
komið fyrir þeim Shelley og Mary
að þau höfðu tekið ákvörðun og
voru ekki lengur í neinum vafa.
Lundúnabcrg var í svefni. Hinn
silfraði máni dofnaði hægt og hægt,
og stjörnurnar lækkuðu á himni.
Einhvers staðar í næturkyrrðinni
sló klukka. Hún var orðin hálffjög-
ur.
Ætlaði tíminn aldrei að líða? Ætl-
aði klukkan aldrei að verða fjögur?
Shelley fór aftur að stika fram og
aftur um húsararðinn, en þar hafði
hann verið á stjái alla nóttina. Hann
var allur í uppnámi, og fyrir hug-
skotssjónum sínum sá hann alls
konar hindranir og óhöpp, er gætu
hugsanlega kollvarpað fyrirætlun
þe'rra. Tækist henni að læðast burt,
án þess að eftir henni yrði tekið?
Eða mundi frú Godwin heyra í
henni og hleypa öllu í bál og brand?
Eða mundi Mary sjálf skipta um
skoðun á síðasta augnabliki? Eða ...
ætlaði hin þráða stund aldrei að
renna upp?
Svo sló klukka í fjarska fjögur,
og póstvagninn kom skröltandi eft-
ir steinlögðu strætinu. Hvert glymj-
andi hófatak hestanna fyllti hjarta
hans ótta. Hann óttaðist það, að
hófatakið vekti sofandi fólkið í hús-
inu, sem hann starði sífellt á af
svo mikilli óþolinmæði. Hinum
megin götunnar opnaðist hurð án
minnsta hávaða, og Mary skauzt út
og kom hlaupandi í áttina til hans.
Þau veittu hvort öðru styrk með
því að faðmast ástríðufullt eitt and-
artak. Síðan sveiflaði Shelley far-