Úrval - 01.12.1968, Blaðsíða 119

TIL SÍÐASTA HJARTSLÁTTAR
117
búið væri að koma því fyrir í
brjóstholi hjartaþegans.
Brjósthol Haupts var opnað í
miklum flýti, og slöngum annarrar
hjarta- og lungnavélar var komið
fyrir á þeim stöðum, þar sem blóð-
ið kominn í vinstri hjartahelming
og út úr honum aftur. Stóru blá-
æðarnar voru skornar sundur, og
allir vefir, sem héldu hjartanu á
sínum stað, voru losaðir frá því.
Hjartað var fullt af blóði úr vél-
inni, blóði, sem hafði veriS kælt svo,
að hitastig hjartans lækkaði úr 37°
Celsius, sem er eðlilegt, niður í um
16,1° C. (Blóðrásin til hins hluta
hins dauða líkama var algerlega
stöðvuð). Síðan var hjarta hjarta-
gjafans lyft upp úr brjóstholinu og
það sett í skál, sem var full af
Ringersupplausn, en það er sérstak-
ur vökvi, sem inniheldur næring-
arsölt, sem eru næstum eins og
vökvar þeir, sem vefirnir í lifandi
líkama eru gegnsósa í. Vökvaskál-
in var köld, og var hitastig hennar
aðeins 10° C.
Prófesor Barnard hafði unnið
svo hratt, að það hafði aðeins tek-
ið 2 mínútur að nema hjartað burt.
Síðan var hjarta hjartagjafans, sem
lagt hafði verið í næringarvökva-
skál, borið inn í skurðstofuna, sem
ég var í. Það var tengt við enn
aðra hjarta- og lungnavél, sem hélt
áfram að fylla það af kældu, lífgef-
andi blóði.
Nú settu skurðlæknarnir klemm-
ur á bláæðarnar og slagæðarnar,
sem hjarta mitt var tengt við. Vél-
in, sem hafði beðið mín, reiðubú-
in til þess að taka til starfa, var
sett í gang. Hún „andaði“ fyrir mig
og dældi kældu og hreinsuðu blóði
um allan líkama minn, að undan-
skildu hjarta og lungum. Líkami
minn var kældur niður í 21,1° C.
Prófessor Barnard skar í sundur
allar æðarnar, sem héldu hjarta
mínu á sínum stað, og lyfti því upp
frá beði þeim, sem það hafði hvílt
á öll mín 58 æviár. Hið gapandi
tóm í brjóstholi lifandi manns, sem
hjarta hefur verið fjarlægt úr,
hafði mjög sterk áhrif á viðstadda
starfsmenn skurðstofunnar, jafn-
vel hina þrautreyndustu þeirra, sem
virtust hafa mjög sterkar taugar til
að bera. Þetta var aðeins í annað
sinn sem maður hafði lifað án
starfandi hjarta í brjósti sínu.
Nú var allt hjartað numið burt.
Eftir voru aðeins þeir hluta for-
hólfaveggjanna, þar sem æðarnar
liggja að hjartanu. Það má því
segja, að „smástubbar“ af hjarta
mínu hafi verið skildir eftir.
Hjarta hjartagjafans var nú tek-
ið úr skálinni og lagt í tóma rúmið
í brjósti mér. Smásneiðar voru
teknar af forhólfsveggjunum, þann-
ig að þeir veggir og veggir stubb-
anna, sem eftir voru af hjarta mínu,
féllu alveg saman. Báðir þessir
veggir voru nú skornir og snyrtir
til, þangað til þeir féllu þétt saman
sem einn veggur væri. Síðan voru
þeir saumaðir saman. Nýja hjartað
mitt var síðan tengt við holæðarnar
og bláæðarnar, sem flytja blóðið frá
lungunum. Hinir sundurskornu
endar annarra æða voru síðan
tengdir af mjög mikilli vandvirkni.
Nú var nýja hjartað mitt komið
á sinn stað. Hið eina, sem eftir var
að gera, var að taka burt klemm-