Úrval - 01.12.1968, Qupperneq 128

126
ÚRVAL
hún gat jafnvel ekki búið um hinar
fáu eigur mínar þar. Hún stóð bara
og' góndi á mig, mállaus af gleði,
þegar henni var boðið inn í íbúð
mína í fyrsta skipti á 74 dögum til
þess að hjálpa mér að klæðast.
Prófessor Barnard og hinir opin-
beru myndatökumenn voru einnig
staddir þarna. Þeir höfðu tekið af
sér grímurnar, húfurnar og slopp-
ana, en hjúkrunarkonurnar voru
enn í sótthreinsuðu búningunum
sínum.
„Hvers vegna eruð þið enn með
grímurnar?“ spurði prófessor
Barnard þær í stríðnisrómi. „Dr.
Blaiberg er að ganga út í heim,
sem er morandi af sýklum.“ Þær
þrifu af sér grímurnar, og nú sá
ég fyrst andlit hjúkrunarkvenna
minna. Hingað til hafði ég bara
séð augu þeirra og lærði að þekkja
þær af röddunum og ýmsum öðrum
þýðingarmiklum einkennum. Þær
voru jafnvel laglegri en ég hafði
ímyndað mér.
Ég fylltist ólýsanlegri saknaðar-
kennd, þegar ég leit í kringum mig
í íbúðinni minni í síðasta skipti.
Hún hafði öðlazt geysimikli þýðingu
fyrir mig vegna hinnar miklu um-
önnunar og ástúðar, góðmennsku og
sjálfsfórnar hinna mörgu, sem
höfðu stundað mig þar. Ég stóð í
þakklætisskuld við læknana og
hjúkrunarkonurnar, sem ég mundi
aldrei verða fær um að endur-
greiða.
Loksins var ég settur í hjólastól
líkt og örkumla maður. Og svo var
mér ekið eftir tandurhreinum gang-
inum að lyftu, sem átti að flytja
mig niður í aðalanddyrið. Mér
hafði verið Sagt, að hópar blaða-
manna, útvarps- og sjónvarps-
manna biðu fyrir utan sjúkrahúsið
ásamt hundruðum almennra borg-
ara, sem hefðu safnazt þar saman
til þess að óska mér bata og langra
lífdaga. Og ég ætlaði alls ekki að
láta heiminn sjá sjúklinginn hans
prófessors Barnards yfirgefa sjúkra-
húsið í hjólastól. Þegar að því kom
að halda út um aðaldyrnar, reis ég
upp úr stólnum og gekk stöðugum
skrefum í áttina til dyranna án
nokkurrar hjálpar. Ég var mjög
glaður, og ég fann nýjan kraft
streyma um mig, er ég steig yfir
þröskuld sjúkrahússins út í heim-
inn, sem ég hafði þráð svo lengi.
Allt í kringum mig gat að líta
hlæjandi, veifandi fólk, sem lög-
regluþjónarnir héldu í skefjum.
Mér fannst sem þetta væru allt
vinir mínir. Ég man eftir einum,
ungum blaðamanni, sem hafði
klöngrazt upp á axlirnar á löður-
sveittum félaga sínum. Hann brosti
og hrópaði: „Halló, læknir! Hvern-
ig er það að byrja að anda að sér
eiturloftinu á nýjan leik?“
„Eiturloftinu?" át ég eftir hon-
um. „Það er himneskt!“
Stór, gljáfægður bíll beið okkar
Eileen. í honum áttum við að halda
heim til íbúðarinnar okkar. Fólkið
vék til hliðar, er ég gekk í áttina
til bílsins. Heill hópur umferðarlög-
regluþjóna ræsti vélhjólin sín, og
svo héldum við af stað. Áhorfend-
ur á götunum börðu á gluggana og
hrópuðu: „Gangi þér allt í haginn!“
og „Góðan bata!“ Ég leit upp til
hjúkrunarkvennanna og læknanna,
sem veifuðu til mín úr gluggum og