Úrval - 01.02.1971, Síða 61

FJÖLSKYLDAN SEM ALLTAF ER AÐ RÍFAST
59
manneskju í víðri veröld þrátt fyrir
alla þessa miklu ást. Einhvern veg-
inn gerir giftingin það að verkum,
að ég get fengið mig til að spyrja
manninn minn (eftir að hann hefur
gert við reiðhjólið og fyllt upp í
gatið á veggnum í anddyrinu og
farið í boltaleik við krakkana): „Nú,
hvernig stendur á því, að þú mund-
ir ekki eftir að fara út með ruslið?“
Einhvernveginn gerir giftingin eig-
inmanni mínum kleift að spyrja mig
(eftir að ég hef borið fyrir hann
stórkostlegan rétt úr kræklingum
og hrísgrjónum, með nýjum æti-
sveppum og aspairgussósu): „Nú,
hvernig stendur á því, að við höfum
alltaf ávaxtahlaup í eftirmat?"
Þær staðreyndir, að við ríg-
höldum í ósveigjanlegar skoðanir og
að hjónabandið dregur ekki aðeins
fram beztu eðlisþætti fólks heldur
einnig þá andstyggilegustu, gera
það að verkum, að öll hjón geta gert
fáránlegt ósamkomulag um eitt-
hvert minni háttar atriði að grimmi-
legri deilu. Slík þróun á sér oft stað
á heimili okkar í býtið á morgnana
eða miög seint á kvöldin. Við skul-
um taka sem dæmi aðstæður bær,
sem skapast klukkan 7.15 að morgni.
Við höfðum áður látið okkur
dreyma um, að við mundum vakna
með hlýlegt bros á vör og hefja
síðan fjörlegar viðræður um sam-
skóiun hvítra og svartra. Þess í stað
fálma ég mig fram úr rúminu með
mikilli ólund. Mér finnst sem ég sé
órétti beitt, að þurfa að vakna
svona snemma, og mér líður bölv-
anlega. Og svo tilkynnir hann mér
kuldalegri röddu, að það séu ekki
til neinir samstæðir sokkar í fata-
skúffunni hans.
Manni finnst, að það ætti að vera
hægt að grípa til kímnigáfunnar og
bregðast vel við þessari árás á hiut-
verk mitt sem eiginkonu, móður og
kynfélaga svona strax í morgunsár-
ið. Rökfræðilega séð ætti líka að
vera hægt að skoða þessa athuga-
semd sem eitthvað annað en árás á
mig. En 7.15 f.h. er ekki minn u?pá-
haidstími. Og það er örugglega ekki
rétti tíminn til þess að tala við mig
um sokka eða skórt á sokkum. Því
vek ég athygli hans á því, að enda
þótt foreldrar hans hafi þjónað und-
ir öllum hans barnalegu þörfum og
duttlungum, ætli ég ekki að við-
halda slíku andlegu ósjálfstæði og
bjargleysi, sem geti haft stórskemm-
andi áhrif á tilfinnjngalíf hans.
Þetta er bara byrjunin, og ástandið
lagast ekki, er líða tekur á morgun-
inn.
Mér þætti óskaplega gott að get.a
sagt, að við séum að minnsta kosti
nógu smekkleg í okkur til þess að
rífast aldrei frammi fyrir vinum
okkar eða börnunum, en því miður
er það bara ekki satt. Þegar við höf-
um álitið, að nægilegt tilefni hafi
gefizt til slíks, höfum við rifizt í
hanastélsveizlum, kvöldverðarboð-
um, í sundklúbbnum og í friðar-
kröfugöngum. Börnin okkar hafa
líka heyrt okkur atyrða og skamma
hvort annað. En ég býst við, að
þau hafi ekkert illt af því að læra,
að okkur leyfist að reiðast, jafnvel
því fólki, sem við elskum.
En þrátt fyrir alla þessa ólgu og
öll þessi hróp virðist hjónaband
okkar standa allsæmilega af sér