Úrval - 01.02.1971, Qupperneq 75

NORÐUR UM HÖF...
73
og landnám þar hefst. Og íslenzkir
farmenn stunda um langt skeið
siglingar til Bretlandseyja og Norð-
urlanda, með þeirri hugdirfsku og
harðfengi, sem nútímamönnum
veitist örðugt að meta og skilja til
hlítar.
Slíkar sjóferðir og svaðilfarir
mundu nægja til að skipa forfeðr-
um okkar fremst í fylkingu djörf-
ustu sægarpa, er sögur greina frá.
Og þó unnu þeir afrek meiri, er
þeir hófu siglingar til Grænlands,
námu þar land og fóru síðan könn-
unarleiðangra þaðan til austur-
strandar Norður-Ameríku.
„íslendingarnir, sem námu land
á Grænlandi," segir dr. Knud Ras-
mussen, „sýndu þann dugnað og
harðfengi, er við hljótum að undr-
ast. Við skulum aðeins hugleiða þá
staðreynd, að Leifur heppni fann
Ameríku fimm öldum áður en
Kólumbus bar þar að ströndum, og
hvílíkt afrek Þorfinnur karlsefni
vann, er hann fór könnunarför sína
til Labrador, Nýfundnalands og St.
Lawrence. Og enginn mun geta
hrakið þau orð mín, að saga sjó-
ferða og könnunarleiðangra hermi
ekki frá öðrum dáðum meiri en
þeirri, er íslendingum tekst að
kanna strandlengju Grænlands frá
Hvarfi til Melvilleflóa, einkum
þegar þess er gætt, að skip þeirra
voru bæði lítil og illa búin. Já, ef
til vill hafa þeir komizt alla leið
til Jonessunds, því þar töldu þátt-
takendur Sverdrupsleiðangursins
sig hafa fundið merki um ferðir
þeirra.“
☆
Unnusti minn og ég höfðum taiað nokkrum sinnum við prestinn okk-
ar viðvikjandi væntanlegri giftingu okkar. Margt þurfti að ræða og
athuga. Loks ákváðum við daginn. Presturinn leit í vasabók sína. Og
það furðulega gerðist, að hann var einmitt laus það kvöld, sem við
höfðum ákveðið. Því Lófum við nú undirbúning af fullum krafti.
Skömmu eftir hjónavígsluna viðurkenndi presturinn ,það skömmustu-
legur á svip, að konan hans hefði minnt sig allákveðið á það, hvers
vegna þetta sérstaka kvöld hefði einmitt verið laust. Það var sem sé
giftingardagurinn þeirra!
í anddyri byggingar einnar niðri í miðborg er vigt, þar sem ég vigta
mig alltaf, þegar ég á leið þar um, Þennan sérstaka dag gekk hús-
vörðurinn til min, þegar ég steig af vigtinni, og sagði: „Til hamingju!“
Ég vissi reyndar, að afrek mitt var ekki.svo stórkostlegt, að það gæfi
tilefni til siíks, svo að ég sagði við hann, að hann ihlyti að fara mannavillt.
„Nei, það geri ég ábyggilega ekiki," svaraði hann. „Ég er búinn að
vinna hérna ,í þrjá daga, og iþér eruð fyrsta manneskjan, sem stígur
brosandi niður af þessari vigt.“
Madeline Baxter.