Úrval - 01.02.1971, Síða 93

ÉG LIFI FYRIR FLUGIÐ
91
sjúkrahúsinu. Þá var mér komið
fyrir á setustofu á jarðhæð for-
setaóðalsins í Marly-le-Roi. Allir
speglar höfðu verið fjarlægðir úr
stofunni. Fjölskylda mín óttaðist,
að það yrði mér geysilegt áfall að
sjá spegilmynd mína.
í húsi þessu átti ég eftir að eyða
mörgum dögum og nóttum, óend-
anlega mörgum, að því er mér
fannst. Stundum fór ég á fætur,
eftir að dimma tók, og reikaði eins
og vofa um auð herbergin eða úti
í garðinum. Nóttin var vinur minn,
griðastaður minn. Þá voru minni
líkindi til þess, að einhver eða eitt-
hvað yrði á vegi mínum, sem ylli
mér óþægindum eða leiðindum.
Eg sá næstum enga manneskju,
að Paul undanskildum, jafnvel
ekki drengina mína, hann Jean
Claude, sem var þá 11 ára, og hann
Jean-Paul, sem var þá 8 ára. É'g
var fastákveðin í því að hitta þá
ekki, fyrr en ég leit orðið út eins
og mennsk vera. Ég óttaðist þann
hrylling og þá sorg, sem gagntæki
þá, er þeir litu afskræmt andlit
mitt. Og mér. fannst sem ég mundi
þá hljóta að missa þá að eilífu.
En móðir mín kom samt með þá
einu sinni til Marly. Ég man ekki
gerla svipbrigði þeirra, þegar þeir
sáu höfuðhjálminn og hökuumbúð-
irnar. En þeir höfðu samt verið vel
þjálfaðir af móður minni og byrj-
uðu að stagast á þessari sömu setn-
ingu, báðir tveir: ,,Þú mátt aldrei
fljúga aftur, mamma!“
Viðbrögð móður minnar voru
mjög eðlileg. En þetta var samt
ekki rétta læknisaðferðin í mínu
tilfelli. Það eina, sem gerði mér
fært að halda stöðugt dauðahaldi í
lífið, var vonin um að geta flogið
að nýju.
VINDAR OG FRELSI
Flugið hafði reyndar ekki alltaf
heltekið mig á þennan hátt. Þegar
við Paul byrjuðum í flugtímum á
miðju ári 1947, höfðum við aðeins
skoðað þetta sem nýja íþrótt, eins
spennandi og að renna sér á
skíðum eða aka hraðgengum bif-
reiðum, en heldur ekki meira en
það. Atbu/ðir'nir, sem breyttu
þessu viðhorfi mínu, áttu rætur að
rekja til þess lífs, er ég lifði sem
tengdadóttir franska forsetans.
Nokkrum dögum eftir að „Papa“
hafði verið kosinn forseti í janúar
1947, vorum við Paul þegar orðin
eftirsóttustu hjónin í París. Við
vorum beðin um að vera viðstödd
alls konar móttökur, frumsýningar
og góðgerðarsamkomur. Við vorum
ung. Okkur þótti gaman að fara út
og skemmta okkur. Og vegna Papa
vildum við ekki ntita neinum.
I fyrstu voru blöðin okkur mjög
vinveitt. En smám saman fór tónn-
inn í skrifum vissra blaða um okk-
ur að breytast, og slúðursögurnar
hófust. Kjarni þeirra var þessi
spurning: Hvaðan komu allir þeir
peningar, sem þurfti til þess að
greiða fyrir hinn dýrlega klæðnað,
sem frú Paul Auriol ber við slík
tækifæri? (Sannleikurinn var sá,
að ekkert var auðveldara fyrir
konu í minni stöðu en að fá lán-
aðan kjól fyrir eitt kvöld. Og þar
að auki gat ég fengið módelflíkur
frá frægustu tízkuhúsunum á kostn-
aðarverði).