Úrval - 01.02.1971, Qupperneq 122

120
hendina upp að einkennishúfunni,
las skipunina — og stóð svo graf-
kyrr og starði fram fyrir sig. Skip-
unin var vægast sagt ótrúleg.
Flotaforinginn lagði svo fyrir, að
skipunum yrði snúið og siglt sömu
leið til baka. Það þurfti ekki að
vera svo fráleitt. En hann ætlaðist
til, að raðirnar tvær sneru þannig
við, að þær sveigðu hver gegn ann-
arri, inn í skipalestina, ef svo mætti
orða það.
Ef lengra hefði verið milli rað-
anna, hefði þessi aðferð verið
áhrifamikil en tiltölulega áhættu-
laus. En eins og á stóð, var þetta
fullkomin fásinna. Bourke kapteinn
átti bágt með að trúa sínum eigin
augum. Hann vissi, að Victoria gat,
ekki, þótt lífið lægi við, farið í hálf-
hring á minni vegarlengd en 600
metrum. Nákvæmlega sömu sögu
var að segja af Camperdown.
Krappasti hálfhringur þess var 600
metrar. Og það voru nákvœmlega
1200 metrar milli skipanna.
Ef bæði hlýddu skipun flotafor-
ingjans, hlutu þau að rekast á! Það
var ótrúlegt, að hann gerði sér ekki
grein fyrir þessu.
En hann var þegar búinn að láta
draga upp merkjaflöggin; skipun
hans var komin til alls flotans.
f brú Camperdows horfðu þeir
furðu lostnir hvor á annan, Mark-
ham aðstoðarforingi og Johnson
kapteinn.
„En þetta nær engri átt,“ tautaði
Johnstone..
Markham kinkaði kolli: „Gefum
þeim merkið: Skiljum ekki skipun-
ina.“
En áður en úr því gæti orðið, var
ÚRVAL
spurt frá Victoriu: „Eftir hverju
eruð þið að bíða?“
Eftirvæntingin jókst, þegar á-
höfnum skipanna varð ljóst, hvað
fólst í hinni fyrirhuguðu stefnu-
breytingu. í augum skipherranna,
Bourke og Johnstone, var skipunin
fullkomin fjarstæða. En þeir höfðu
lært frá blautu barnsbeini að hlýða
skipunum yfirmanna sinni skilyrð-
islaust. Bourke, höggdofa af undr-
un, hugsaði: Kannski er flotaforing-
inn aðeins að reyna á þolrifin í
mönnum sínum og afturkallar skip-
unina strax og byrjað er að venda.
Jafnvel það var þó hættulegt,
því að þegar hin stóru skip væru á
annað borð byrjuð að snúa, mundi
erfitt að stöðva þau nógu snemma.
Skipunin var látin berast. Victoria
og Camperdown byrjuðu að sveigja
í áttina hvort að öðru.
Allir skipstjórnarmenn flotans
vissu nú, að þetta mundi enda með
skelfingu, nema ...
„Vélsíminn, flotaforingi . .sagði
Bourke og bar ótt á. „Leyfið mér að
síma: „Fulla ferð aftur á bak.“
Fiotaforinginn hristi höfuðið.
Bourke, sem nú loks var sann-
færður um, að Tryon væri genginn
af vitinu, ákvað að taka af hopum
völdin. En áður en að því kæmi, var
eins og flotaforinginn vaknaði af
dvala.
„Gott og vel,“ sagði hann. „Fulla
ferð aftur á bak.“
Bourke lét ekki segja sér það
tvisvar. Þó vissi hann, og undir-
menn hans vissu, að skipunin hafði
komið of seint. Skipin nálguðust
hvort annað óðfluga og fáeinum
andartökum síðar gékk stefni