Úrval - 01.02.1971, Qupperneq 123

HANN SÖKKTI SÍNUM EIGIN SKIPUM
121
Camperdowns á kaf inn í síðu flagg-
skipsins.
Sir George Tryon flotaforingi
stóð grafkyrr í brúnni og á honum
sáust engin svipbrigði. Sjórinn foss-
aði inn í Victoriu og Camperdown
og hin glæsilegu herskip byrjuðu
að sökkva. Victoria stakkst á endann
og stóð eins og stálturn upp úr haf-
fletinum.
Tryon flotaforingi hélt sér í borð-
stokkinn og starði fram fyrir sig.
Liðsforingi skaut til hans björgun-
arbelti, en hann ýtti því frá sér. Að
lítilli stundu liðinni var skipið horf-
ið og Tryon með því.
Bourke kapteinn var meðal þeirra
300 manna, sem björguðust. Hann
var leiddur fyrir herrétt í Englandi.
Réttarhöldin stóðu lengi og vöktu
feiknmikla athygli. En Bourke var
að lokum sýknaður. Rétturinn komst
að þeirri niðurstöðu, að hann hefði
einfaldlega gert skyldu sína, þ.e.a.s.
hlýtt skipun yfirboðara síns.
En enginn veit enn þann dag 1
dag hvað kom Sir George Tryon
flotaforingja til að gefa skipun, sem
hafði það í för með sér, að tvö af
stærstu herskipum Breta fórust og
með þeim hvorki meira né minna en
385 sjómenn.
Flugvél, sem var á leið frá Buenos Aires í Argentínu til Miami í
Floridafylki, var rænt, strax eftir að hún hóf sig á loft í Buenos Aires.
Flugvélarræninginn þrýsti skambyssu að hálsi flugmannsins og skipaði:
„Fljúgið nú beint til Miami."
„En þetta er flug númer 752, sem hljóðar upp á flug beint til Miami
án miliilendingar," sagði flugmaðurinn í kvörtunartóni. „Þér þurfið þvi
ekki að raania vélinni. Við erum á leið til Miami.“
„Ég hlusta ekki á neina þvælu,“ sagði flugvélarræninginn þá. „Ég hef
þegar ílogið fimm sinnum á þessari flugleið, og í hjvert skipti hefur
flugferðin endað á Kúpu. En þessi flugvél skal fara til Miami, hvaö
sem það kostar."
Jornal do Brasil.
Ég var í heimsókn hjá móður minni norður í Seattle. Einn daginn
fór ég með skó til viðgerðar til skósmiðsins þar í nágrenninu. Hann
sagðist ætla að hætta störfum bráðum og spurði mig iheilmikið um Ari-
zonafylki, sem ég er frá. Ég lýsti fyrir íhonum heiðbláum himninum,
flæðandi sólarbirtunni og þurru loftinu af mikilli hrifningu. Svo bætti
ég við: „Nú, það er nú svo indælt þar, að margt fólk, sem fer þangað
til þess að setjast í helgan stein, lifnar allt við í þessu stórkostlega
loftslagi, svo að það fer að vinna aftur."
Ég sá að áhugi hans dofnaði mjög við þessar upplýsingar. Hann sagði
nú mun daprari i bragði: „Æ, ég kæri mig ekki um að fara að flytjast
til neins staðar, þar sem mér liði svo vel, að mig langaði til þess að
fara að vinna aftur.“
Gretchen Averill.