Úrval - 01.11.1971, Qupperneq 49

ELDRAUN Á KENYAFJALLI
47
Neyðarkall Burrage hratt af stað
björgunaráætlun, sem að stóðu
starfsmenn í Þjóðgarðinum, lögregl-
an í Kenya og Fjallafélag Kenya, en
það er félagsskapur áhugamanna
um fjallgöngur, er samanstendur að
mestu leyti af Evrópumönnum sem
búa í Nairobi. Innan fimm klukku-
stunda, var Robert Chambers, for-
seti Fjallafélagsins þegar kominn á
hraðferð að fjallinu með björgun-
artæki.
Lögreglan og starfsmenn Þjóð-
garðsins voru að mynda aðstoðar-
sveitir, og allir kallgöngumenn sem
tiltækir voru, voru kallaðir á vett-
vang. Því miður höfðu aðeins ör-
fáir þessara manna klifrað eitthvað
að ráði undangengna mánuði, og
vöru því hvorki í þjálfun eða á ann-
an hátt líkamlega tilbúnir til að
bjarga manninum. „Við bara getum
einfaldlega ekki látið hann vera
þarna,“ sögðu þeir samt, „við verð-
um að reyna.“
Á meðan gekk á þessu, var Bur-
rage aftur kominn á leið til Kami
Hut með meðalakassann, og kom
hann þangað um fjögur að morgn-
inum. Oelz, sem hafði sofið lítils
háttar, spurði nú mennina, hvort
einhver vildi klifra með honum upp
að Shiptons sillu. Richard Sykes,
Kaliforníumaður stóð þegar upp og
sagði: „Komum okkur af stað.“
Þeir fóru af stað með skímunni.
Allan þann morgunn snjóaði, þeir
voru þunghlaðnir, báðir tveir og
hreysti og kjarkur Sykes bætti hon-
um upp reynsluleysið. Þegar þeir
áttu eftir 300 fet að Judmaier, kom-
ust þeir ekki lengra, og urðu að
snúa við. Um það leyti sem þeir
stauluðust inn í Kami, voru 18 fjall-
göngumenn á leiðinni þangað, auk
20 burðarmanna, innlendra. Um
kvöldið kom Chambers auk fjög-
urra annarra fjallgöngumanna til
búðanna. Þeir höfðu með sér radíó-
tæki og börur, sem komið er fyrir
á baki fjallgöngumanna, og særðir
menn bornir í. Þyrla var einnig
væntanleg til Kami.
Mánudaginn 7. september, var
veður heiðskýrt og heitt. Oelz og
ítalskur maður, Silvano Borruzo,
lögðu af stað upp til Shiptons sillu
með fjarskiptatæki. Sjúkrabörur
komu á eftir með öðrum fjallgöngu-
mönnum.
Klukkan fjögur þrjátíu þann dag,
voru þeir Oelz og Borruzo komnir
upp fyrir Shiptons sillu, og það
snjóaði mikið. Þeir kölluðu niður í
kyrrt, myrkt tómið sem reis eins og
veggur framan við sillubrúnina.
Ekkert svar, ekkert hljóð. Næturn-
ar tvær, sem Gerd Judmaier hafði
legið þarna einn í 50 klukkustundir,
höfðu reynzt honum erfiðar, eink-
um vegna kuldans. Hann var þjak-
aður af tilhugsuninni um að vera
að renna fram af sillunni. Við sól-
setur var svo af honum dregið að
hann gat ekki lengur barizt gegn
þjáningunum í fætinum, og hann
missti meðvitund.
Oelz og Borruso klifruðu niður.
Gerd muldraði þá lágt í eyra Jud-
maiers: „Þú ert að minnsta kosti á
lífi. Ég hélt að þú hefðir líka dott-
ið.“ Meðan Oelz gaf Judmaier mor-
fínsprautu til að deyfa sársaukann,
reyndi Borruso að ná fjarskipta-
sambandi við Kami til að segja
þeim þar, að Judmaier væri á lífi,