Úrval - 01.11.1971, Qupperneq 55

SUÐUR-AFRÍKA . . .
53
menn mjög mikið. En samt skjálfa
þeir af ótta við, að aukin völd svert-
ingjum til handa mundu gera þá að
skotspæni svertingja.
. .. 600.000 Asíubúar (aðallega
Indverjar), sem búa margir í Dur-
han og annars staðar í Natalhéraði,
virðast leitast - við að léta sem
minnst á sér bera. Þeir reyna bara
að styrkja efnahagslega aðstöðu
sína sem bezt og standa saman sem
sérstakur hagsmunahópur, en hafa
sig ekki mikið í frammi, þvi að þeir
óttast það, að þeir yrðu beittir jafn-
vel enn andstyggilegri kynþáttatak-
mörkunum, ef þeir gerðust mjög
áberandi.
Ótti þessi heltekur nú þjóðfélag
Suður-Afríku. Þar er um að ræða
martraðarkenndan ótta við fram-
tíðina, ótti um, að í vændum séu
blóðug átök og dauði. Allt of fáa
dreymir um þann möguleika, að
Suður-Afríku takist ef til vill á ein-
hvern hátt að græða hin rotnandi
haturssár ólíkra stjórnmálaskoðana
og kynþátta. Um slíkt virðist fáa
dreyma, hvaða kynþœtti sem þeir
tilheyra. Hin eina mikla von er
bundin við þá staðreynd, að enda
þótt hinir hvítu íbúar dái og tigni
enn yfirráð hins hvíta kynþáttar,
gera þeir sér nú góða grein fyrir
því, að tækin og aðferðirnar, sem
notaðar eru til þess að halda í þessi
yfirráð, geta einnig reynzt verða'
tækin og aðferðirnir til þess að
steypa þeim sjálfum í glötun.
I.TTBLIND HARÐSTJÓRN
Fólki hverfur aldrei úr huga það
miskunnarleysi, sem ríkisstjórnin
sýnir, er hún ræðst gegn þeim, er
gagnrýna hana, og notar þá ótal lög,
sem veita embættismönnum geysi-
legt gerræðisvald til þess að refsa
hverjum þeim, sem álitinn er vera
hin minnsta ógnun við óbreytt
ástand. Og eina sviðið, þar sem
stjórn John Vorsters forsætisráð-
herra virðist næstum vera litblind,
er algerlega miskunnarlaus barátta
hennar gegn óvinum kynþáttaað-
skilnaðarstefnunnar, hinnar svo-
kölluðu „apartheid“-stefnu, þeirr-
ar opinberu stefnu, að kynþættirnir
skuli þróast aðskildir hver í sínu
lagi, bæði efnahagslega og menn-
ingarlega, en ekki sem ein efna-
hags- og menningarleg heild.
Ríkisstjórn og yfirvöld Suður-
Afríku hafa þaggað niður í mörgum
gagnrýnenda sinna með því að setja
þá ,,í bann“. Dæmigert hvítt fórn-
ardýr stefnu þessarar var hinn hóf-
sami stúdentaleiðtogi Ian Robert-
son í Höfðaborg, sem hélt fram
skoðunum, sem vöktu vanþóknun
ríkisstjórnarinnar. Dag einn árið
1966 fékk hann þrjár fyrirskipanir
frá dómsmálaráðherranum. Ein
hljóðaði upp á, að hann yrði að fara
strax burt úr lögsagnarumdæmi
Höfðaborgar. Önnur skipaði svo
fyrir, að hann yrði að gefa sig
fram við lögregluna á hverjum
mánudegi. Og sú þriðja kvað svo á
um, að hann mætti ekki sækja nein-
ar samkomur, ekki heimsækja
neina skóla, háskóla né réttarsali
né útbúa neitt efni til birtingar né
veita kennslu eða fræðslu. Það voru
tekin af honum réttindi hans sem
persónu í stuttu máli sagt. Hann
var ekki lengur persóna. Að minnsta
kosti 50 aðrir hvítir borgarar hafa