Úrval - 01.11.1971, Qupperneq 71

69
KRAFTAVERKIÐ Á SJÚKRASTOFUNNI
Ég fór burt og tottaði sígarettuna
sakbitin. Allt hringsnerist fyrir aug-
um mér. Mér var óglatt, en leið
brátt betur aftur.
Þegar ég var að útbúa vagninn,
gat ég ekki látið mér koma til hug-
ar, hvers væri þörf við að veita ung-
barni nábjargirnar. Það hlyti að
vera óþarfi að nota karbólsápu og
sóttvarnareíni. í stað þeirra setti ég
handsápu og barnapúður. Það var
lítið líkklæði í rúmfataskápnum, og
það setti ég á vagninn og ýtti hon-
um að glugganum.
Rétt í því var ég gripin einhverri
dularfullri kennd.
„Hún getur ekki verið dáin,“
sagði ég upphátt við sjálfa mig.
Ég svipti opnum dyrunum, þaut
út á ganginn og opnaði varlega
dyrnar að sjúkrastofunni. í herberg-
inu var dauðakyrrð. Með öndina i
hálsinum gekk ég yfir að vöggunni.
Þar var súrefniskassi úr gagnsæju
plasti með ioki. Hinn litli, hreyf-
ingarlausi líkami barnsins var orð-
inn bláhvítur á litinn. Á mælinum
á súrefnisgeyminum mátti sjá, að
lokað hafði verið fyrir súrefnisgjöf-
ina. Svartur, sívalur geymirinn stóð
þarna þegjandi, og leiðslurnar voru
enn festar við súrefniskassa barns-
ins.
Án þess að vita hvað ég gerði,
opnaði ég fyrir gjöfina og horfði á
iífgandi gasið streyma inn í kassann.
Ég opnaði lokið ofurlítið, setti báðar
hendur mínar á brjóst barnsins og
hóf að þrýsta loftinu út úr lungun-
um. Síðan sleppti ég og endurtók
þetta svo í fimm mínútur, unz dyrn-
ar opnuðust hljóðlega.
Hjúkrunarkonan kom inn og ýtti
líkvagninum á undan sér.
„Hvað í ósköpunum eruð þér að
gera?“ hrópaði hún upp yfir sig.
„Ég veit það ekki, en mér finnst
ég verða að gera það,“ svaraði ég.
„Hún má ekki deyja.“ Og sjálf var
ég jafnundrandi á svarinu og hún.
„Barnið hefur verið dáið í næst-
um fimmtán mínútur. Héðan af get-
ur ekkert bjargað því, vesiings litla
barninu. Þið eruð sumar ykkar svo
ungar, að þið getið ekki horfzt í
augu við þennan hluta starfsins. Þér
hefðuðu ekki átt að fara hingað inn.“
Hún ýtti'frá sér vagninum og hvarf
út úr herberginu mér til mikillar
undrunar.
Er ég hélt áfram, fannst mér sem
ég hefði ekki lengur stjórn á sjálfri
mér. Hendur mínar hreyfðust vél-
rænt, eins og einhver annar en ég
stjórnaði reglubundnum hreyfing-
um þeirra. Ég leit á úrið mitt og sá,
að klukkan var hálffimm.
Dyrnar opnuðust aftur og hjúkr-
unarkonan kom inn. Hún hélt á
hvítri lilju, setti hana á vagninn og
tautaði fyrir munni sér:
„Veslings stúlkan, hún getur ekki
afborið þetta. Það er bezt að ég
leyfi henni að vera í friði nokkra
stund.“ — Og síðan fór hún út aftur.
Andlit barnsins bar merki um súr-
efnisskort. Kinnarnar voru fölar og
teknar í stað þess að vera rjóðar og
feitar. Þunnar aðskildar varirnar
voru þurrar og bláleitar af áreynsl-
unni við að ná andanum. Augun
voru sokkin og hálflokuð. Ég opn-
aði annað augað með fingrinum.
Það var alveg líflaust.
Ég andvarpaði úrkula vonar, en
þegar í stað kom einbeitnin yfir mig.