Úrval - 01.11.1971, Blaðsíða 81

SALÓMON KONUNGUR...
taka þig með valdi, en þú verður
einnig að sverja mér, að þú munir
ekki taka neitt það með valdi, sem
í mínu húsi er.“
Þetta var furðuleg bón! Hún hló
feimnislega.
„Þú ert vitur maður,“ sagði hún.
„Hví spyrð þú þá sem fávís maður?
Álítur þú, að ég muni stela ein-
hverju eða taka eitthvað það á brott
með mér úr íbúð konungsins, sem
konungurinn hefur eigi gefið mér?
Þú mátt ekki halda, að ég sé hing-
að komin vegna ástar á auðæfum.
Þar að auki er ríki mitt eins auðugt
og þitt, og ég hef allt, sem ég óska
mér. Ég fullvissa þig um, að ég er
eingöngu hingað komin í leit að
vizku þinni.“
Og Salómon svaraði þessu á þann
hátt, að það var sem hann vildi
halda þessu gamni áfram:
„Viljið þú láta mig sverja, verð-
ur þú einnig að sverja frammi fyrir
mér. Annars væri ekki réttlátt. Og
viljir þú ekki láta mig sverja, mun
ég ekki láta þig sverja.“
Þá sagði Balkis:
„Sverðu mér, að þú munir ekki
taka mig með valdi, og ég mun
sverja, að ,ég muni eigi taka neitt
af þínum eigum með valdi.“
Og þau sóru bæði.
Búið var um hvílu konungs öðr-
um megin í svefnherbergi hans og
um hvílu drottningar hinum megin.
Það var bjart í herberginu. Salómon
gat fylgzt með því, á meðan hirð-
meyjar hennar bjuggu hana til hvílu
en á meðan gerðu hirðmenn hans
hið sama við hann. Á meðan undir-
bjó hann næsta skref. Hann sagði
ungum þjóni að setja drykkjarvatn
79
á borð við hvíluna og gæta þess, að
drottning sæi er það væri látið þar.
Að því búnu fóru þjónarnir.
Drottningin frá Saba sofnaði taf-
arlaust, en hvíld hennar var eigi
löng. Hún hafði etið of mikið og
drukkið af hinum kryddaða mat og
drykk, en svo hafði Salómon gert
ráð fyrir, að fara myndi, og því
vaknaði hún eftir dálitla stund„
kvalin þorsta.
Hún reyndi að sofna aftur. Hún
reyndi að væta varir sínar með
tungu sinni, en munnur hennar var
sem skrælnaður. Hún var dauð-
þyrst. Hún mátti til með að fá sér
eitthvað að drekka.
Nú var hún glaðvöknuð, og hún
hugsaði til drykkjarvatnsins, er hún
hafði séð þjóninn setja á borðið við
hvílu Salómons. Hún reis upp úr
rúmi sínu og læddist á tánum yfir
að hvílu hans. Hún fylgdist ná-
kvæmlega með svip hans. Hann and-
aði djúpt og reglulega og hreyfðist
ekki.
Hún tók ofur varlega um glasið
og lyfti því að vörum sér.
Konungurinn tók viðbragð og
greip um hönd henni. Hann hafði
eigi sofið.
„Nú hefurðu rofið eiðinn, sem þú
sórst mér, er þú sagðist aldrei
myndu taka neitt með valdi í húsi
mínu,“ sagði hann.
Balkis sá, að hún var í mikilli
kl,ípu, og þar eð hún elskaði hann,
kann það að vera, að hún hafi glaðzt
vegna þess fremur en hryggzt. En
henni fannst samt, að hún yrði að
malda í móinn, og því sagði hún:
„Hef ég rofið eiðinn með því að
drekka vatnið?“