Úrval - 01.11.1971, Side 99

FERÐ UM HINA SVÖRTU AMERÍKU
97
Svo kom lögreglubifreið með
tveim lögregluþjónum í. Ég klöngr-
aðist upp í aftursætið. Þeir létu mig
alveg í friði, notuðu ekkert dóna-
legt orðbragð né kölluðu mig nokkr-
um illum nöfnum. Mér leið einna
verst, þegar við komum á stöðina
og ég gat ekki fengið vatn að
drekka. Ég var svo óskaplega þurr
í hálsinum, og mig langaði mikið í
vatn að drekka. En þeir vildu ekki
leyfa mér að drekka úr drykkjar-
vatnsgosbrunnunum. Þeir voru að-
eins fyrir hvítt fólk.
Þegar ég var búin að fylla út
spjald, sem mér var afhent, var mér
leyft að hringja heim til þess að
láta manninn minn vita, að ég væri
í fangelsi. Og svo kom herra Nixon
í fangelsið, áður en manninum mín-
um gæfist tóm til þess að sækja
mig.
E.D. Nixon:
Ég sagði við sjálfan mig: Þetta
er einmitt málið, sem við getum
notað í baráttunni. Nú getum við
svörtu farþegarnir gert verkfall og
neitað að nota vagna félagsins. Dg
við getum nú einnig áfrýjað til
Hæstaréttar. Eg sagði við frú Parks:
„Ef þú gefur leyfi þitt til þess, þá
höfum við nú fengið í hendurnar
mál, sem getur orðið tæki til þess
að binda endi á kynþáttaraðskilnað
í strætisvögnunum."
Klukkan fimm næsta morgun fór
ég að hringja í ýmsa máli okkar til
stuðnings. Fyrst hringdi ég í séra
Ralph Abernathy. Hann var ritari
Prestasambandsins, og ég vildi, að
prestunum yrði skýrt frá öllum
málavöxtum, svo að þeir gætu skýrt
söfnuðum sínum frá þeim við
sunnudagsmessuna. Næst hringdi ég
í forseta Prestasambandsins. Hann
samþykkti að veita slíka aðstoð.
Svo hringdi ég í séra Martin Luther
King, yngri. Og hann lofaði einnig
að veita stuðning sinn í málinu.
Næsta mánudagsmorgun var frú
Parks leidd fyrir rétt og dæmd sek.
Þá höfðu um 500 blökkumenn og
konur safnazt saman umhverfis
Ráðhúsið. Þar voru einnig lögreglu-
menn með byssur og önnur vopn.
Þeir voru þannig ásýndum og í fasi,
að það leit helzt út fyrir, að þeir
ætluðu sér að drepa einhverja. Við
frú Parks komum svo gangandi í
áttina til skrifstofu bæjarritara, þar
sem ég átti að skrifa undir plögg
um formlega áfrýjun dómsúrskurð-
ar til áfrýjunardómstóls. Einn lög-
reglumaður var í fylgd með okkur.
Blökkufólkið, sem beið fyrir utan
Ráðhúsið, kom auga á okkur í fylgd
lögregluþjónsins. Það hópaðist svo
þétt utan um okkur, að við kom-
umst varla leiðar okkar.
Þetta var í fyrsta skipti sem ég
hafði séð blökkufólk sýna svo mik-
ið hugrekki! Ég mælti þessi orð til
fólksins: „Það er allt í lagi. Verið
róleg, vegna þess að við megum
ekki gera neitt, sem gæti fengið
þennan mann til þess að grípa til
byssunnar." Ég skrifaði undir áfrýj-
unarplöggin, og síðan var frú Park
látin laus og henni fylgt til eigin-
manns hennar. Þá sagði ég við
mennina, sem voru þarna enn: „Þið
skuluð ekki vera lengur hérna,
vegna þess að þeir eru bara að bíða
eftir einhverri tylliástæðu til þess
að drepa einhvern."
Það var ekki beitt neinu ofbeldi