Úrval - 01.11.1971, Síða 103

FERÐ UM HINA SVÖRTU AMERÍKU
101
skjólhúsi yfir okkur. Svo var það
eitt kvöldið, að maðurinn minn
sagði við mig, að hann héldi, að
það væri öruggara að ég færi til
systurdóttur minnar, sem heima átti
í Tallahatchiehreppi. Hann hafði
séð nokkra menn, sem höfðu verið
að kaupa högl og kúlur. „Ég vissi,
að þessir menn væru ekki að búa
sig undir að fara á villikanínuveið-
ar á þessum tíma árs,“ sagði hann.
Og svo fór hann með mig til syst-
urdóttur minnar. Og nokkrum dög-
um síðar, þ. 10. september 1962,
gerðist það svo, að skotið var 16
sinnum inn um gluggana á húsi
Tuckerhjónanna að næturlagi.
Þ. 4. desember fór ég svo aftur til
dómshúss hreppsins. Og skrifstofu-
maðurinn spurði mig: „Hvað viltu?“
Ég svaraði: „Ég er frú Hamer, og
ég kom hingað þ. 31. ágúst. Þér vit-
ið vel, hvað hefur gerzt. En þér get-
ið ekki látið reka mig úr vinnunni,
því að ég hef þegar verið rekin úr
vinnunni. Og það er ekki hægt að
neyða mig til þess að flytja, vegna
þess að ég bý ekki í húsi hvíts fólks.
Og ég ætla bara að láta yður vita,
að ég ætla að koma hingað á
30 daga fresti, þangað til ég hef
staðizt lestrarprófið. Sko, ef mér
endist aldur til, ætla ég að láta
setja mig á kjörskrá í Só'blóma-
hreDpi í Mississippifylki.“
Og ég reyndi við prófið hjá
honum enn á ný. í þetta skinti var
prófið úr 49. kafla stiórnarskrár
Mississinpifylkis, sem fiallaði um
fulltrúadeild þjóðþingsins. Svo kom
ég þangað aftur mánuði síðar og
frétti þá .að ég hefði staðizt prófið.
Og þá byrjuðu ofsóknirnar fyrst
fyrir alvöru. Dag einn fékk ég
reikning frá vatnsveitunni, þar sem
við vorum krafin um gjald fyrir
næstum 40.000 lítra vatnseyðslu. Og
það var engin vatnsleiðsla inn í
húsið!
Já, þeir reyndu svo sem sitt af
hverju. Stundum var hringt í mig
og mér sagt, að þeir ætluðu að kasta
mér í ána. Þið verðið að hafa mig
afsakaða, en ég ætla mér alls ekki
að endurtaka það orðbragð, sem
þeir höfðu um mig. Stundum þegar
ég fór í simann, spurði einhver karl-
mannsrödd í áímanum: „Er það
negratíkin?" Aha! Við ætlum að
drepa þig, negratík!"
Og enginn vildi veita mér vinnu
við nokkur störf. Og maðurinn minn
átti alveg eins erfitt með að fá
vinnu. Þeir vissu, að ég fengi mat,
ef ég fengi vinnu. En einhvern
veginn lifðum við þetta af með
naumindum. En við vorum oft
hungruð. En það hefði engan getað
grunað slíkt, því að ég gekk hnar-
reist um. Ég var, sko, ekki niðurlút.
Og það er til Guð, eins og stendur í
23. sálminum. Því að hann fæddi
mig þarna í Ruleville í viðurvist
óvina minna, þegar fólk óskaði þess
eins að sjá mig svelta í hel.
Frú Hamer var tekin föst í Win-
ona í Mississippifylki í júní árið
1963.
Ég hafði sótt kjörskráningafund í
Charleston í Suður-Karólínufylki
og var að fara heim til Ruleville i
langferðabíl. Þegar við komum til
Winona ,sat ég kyrr í vagninum á
umferðarmiðstöðinni, meðan sumir
farþegar fóru inn í þann hluta
stöðvarinnar, sem ætlaður var hvítu