Úrval - 01.11.1971, Qupperneq 105

FERÐ UM HINA SVÖRTIJ AMERÍKU
103
anum að taka kylfuna og berja mig,
en þeim fyrri skipaði hann að sitja
ofan á fótum mér á meðan, svo að
ég gæti ekki hreyft mig. Síðast var
ég orðin svo kvalin, að ég æpti og
veinaði án afláts. Ég man, að ég
gráf andlitið niður í dýnuna í flet-
inu til þess að kæfa veinin, þegar
þeir börðu mig í höfuðið. Ég veit
ekki, hve lengi þetta stóð yfir.
En loks lyfti ég höfðinu. Og þá
var vegalögregluþjónn að bölva mér
í sand og ösku og skipa mér í sífellu
að rísa upp. Ég gat varla beygt
hnén, og hendur mínar voru helblá-
ar. Þeir skipuðu mér að fara aftur
til klefa míns. Ég gat ekki gengið,
svo að þeir urðu að bera mig.
Það var enginn dreginn fyrir
dómstólana fyrir að hafa lamið okk-
ur. Mörg okkar vita, hvað þeir eiga
við, þegar þeir tala um „lög og
.regiur“. Við vitum bara, að „bessi
lög og þessar reglur" eru ekki
heillavænleg fyrir okkur blökku-
fólkið.
AUt frá 1963 hef ég verið á sí-
feUdu ferðalagi um land allt. Ég hef
talað við safnaðarhópa, og ég hef
talað í háskólum og reynt að fá
fram umbætur til hagsbóta fvrir fá-
tæklingana. Þegar ég var stödd á
austurströndinni haustið 1968, sagði
ég við Dorothy Height,, formann
Þióðarráðs negrakvenna: ..Það, sem
við blökkufólkið þörfnumst mest, er
kiöt,. Við skulum að minnst.a kosti
stuð'a að því. að börnin fái kiöt.“
Hún náði sambandi við hvítan mann
frá Mississipnifvlki. sem verziar
með búnening. Hann kom með 50
vvU.ur og 5 gelti suður í Sólblóma-
hrenp, Og svo hófum við „svína-
bankaáætlunina“, sem er einn þátt-
ur í samvinnuáætlun okkar, sem
gengur undir nafninu „Búgarðar
frelsisins".
Við byrjum á því að gefa ein-
hverri fjölskyldu gyltu. Og hver
fjölskylda, sem fær gyltu, verður
að skrifa undir samning um það,
að hún selji ekki þetta fyrsta svín
sitt né noti það í vöruskiptum. Og
þegar gyltan eignast grísi, á fjöl-
skyldan að gefa tvo litla grísi í
„svínabankann". En hinum grísun-
um heldur fjölskyldan og elur þá
til slátrunar og hefur allt kjötið til
eigin neyzlu. Og þegar grísirnir í
„svínabankanum" eru orðnir nógu
stórir, fá aðrar fjölskyldur grísi. Við
höfum einnig gefið fátækum hvít-
um fjölskyldum grísi.
Páskadagurinn 1970 var gerður
að degi Fannie Lou Hamers í Rule-
ville. Hundruð manna, ungra sem
aldinna, hvítra sem svartra, sajn-
aðist saman í samkomusal skólans
til þess að heiðra hana. Fólk þetta
var víðs vegar að úr jxjlkinu. Og
bœjarstjórinn, sem vildi jajnvel
ekki veita henni viðtal jyrir tveim
árum, hajði sent henni bréj.
Það þarf sannan mann til þess að
segja það, sem hann sagði í bréfi
þessu. Hann hafði meðal annars
þetta að segja: „Margt fólk hefur
hlotið heiðursmerki fyrir sigur í
orrustum, sem það hafði aldrei
þurft að setja sig í hættu í.“ Hann
sagði, að ég hefði snúizt hugrökk
gegn andstöðunni, „óvinunum",
eins og hann orðaði það, og að ég
hefði „geystts beint í gegnum bæki-
stöðvar þeirra". Hann sagði, að ég
ynni að því „að bæta ástandið og