Úrval - 01.11.1971, Qupperneq 108

106
ÚRVAL
sem nýlega hafði verið endurbætt.
í því voru 24 íbúðir. Og fjölskylda
mín fluttist inn í eina íbúðina. Ég
ætlaði að fara að kaupa annað fjöl-
býlishús, þegar Medgar var skotinn
til bana.
Ég var að koma heim frá kránni
minni í Argo um klukkan tvö að
nóttu. Það loguðu alls staðar ljós í
fjölbýlishúsinu mínu. Ég spurði
konuna mína: „Hvað er að?“ Og
Nan sneri sér bara undan. Ég vissi
þá strax, hvað var á seyði. „Seztu
niður,“ sagði hún. „Þeir skutu Med-
gar.“ „Nú, þeir hafa bara sært hann
svolítið," sagði ég. „Nei, þeir drápu
hann,“ svaraði hún.
Það hringsnerist allt fyrir augun-
um á mér. Það var eins og ég færi
úr sambandi. Nan segir, að ég hafi
tautað eitthvað um, að það þyrfti
að panta flugfar handa mér og að
ganga frá fötunum mínum. Ég man
varla eftir því, er ég steig upp í
flugvélina, og ekki heldur þegar ég
kom hingað að morgni tii. Ég fór
frá öllu í Chicago, fyrirtækjum mín-
um, fjölbýlishúsinu mínu og bíln-
um mínum.
Ég komst í rauninni ekki í sam-
band aftur fyrr en eftir heilan mán-
uð. En ég sagði við þá í aðalbæki-
stöðvum Þjóðarsamtaka til efling-
ar framfara blökkufólks (NAACP)
að þeir þyrftu ekki lengi að leita að
manni til þess að taka við starfi
Medgars sem ritara samtakanna í
Mississippifylki, því að ég vildi fá
það.
Medgar vildi ekki særa tilfinn-
ingar neins. Hann var aiúðiegur og
tillitssamur. en samt ákveðinn í
sinni afstöðu. Meðan hann var enn
á lífi, þarfnaðist fólkið mitt, blökku-
fólkið, að það væri vakið og hvatt
til dáða. Það gerði Medgar einmitt.
En svo þegar hann var horfinn, þá
var það skylda mín að fylgja þessu
eftir, að hrinda þessum hugsjónum
í framkvæmd. Nú naut Medgars
ekki við lengur. Nú var það Char-
les, sem varð að standa sig. Nú var
einmitt þörf fyrir einhvern, sem
talaði enga tæpitungu, heldur gekk
hreint til verks. Nú þurfti einhvern
sem var andskotans sama um allt
nema það að hrinda verkinu í fram-
kvæmd.
Ég vissi, að morðið á Medgar
mundi ekki valda hughvarfi hjá
hvíta fólkinu. Ég vissi, að það
mundi ekki skammast sín vegna
þessa morðs. Þegar ég sneri aftur
suður til Mississippifylkis, var ég
alveg fastráðinn í því að sanna hvíta
fólkinu það, að það breytti engu,
þótt einn væri drepinn, heldur væri
það eins og að það hefði kastað
fullri fötu af olíu á bálköst. Ég ætl-
aði ekki að vera alúðlegur og til-
litssamur við hvíta fólkið eins og
hann hafði verið. Ég ætlaði að
sækja gegn því með öllum tiltæk-
um ráðum. Ég ætlaði að tryggja
okkur negrunum það sama og það
hafði. Ég ætlaði að beita öllum til-
tækum ráðum til þess að binda endi
á kynþáttamisrétti og hatur, hefnd-
araðgerðir, iögregluofbeldi og starf-
semi hatursfullra samtaka. Ráðið til
þess að fá einhverju áorkað var að
telja negraria á að fá sig skráða á
kjörskrá og að beita fyrirtæki að-
skilnaðarsinna efnahagslegum
þvingunum og hætta viðskiptum við
þau, að koma því til leiðar, að loka