Úrval - 01.11.1971, Blaðsíða 118

116
Ég vildi bara íá Rolls Roycebíl.
Það er svo mikið af eiturlyfjum í
umferð í skólunum, að það er hægt
að fá þau hvar sem er og hvenær
sem er. Það er eins og allir lendi í
þeim fyrr eða síðar. Þetta er svona
um allan heim, maður. Ég var nú
farinn að sprauta þrisvar til fjór-
um sinnum á dag, og til þess þurfti
ég sjö til átta poka. Ég gerði það
hvar sem var, í fatageymslunum og
á salernunum. Svo nær maður
nokkurs konar hámarki eftir að hafa
sprautað í hálft til eitt ár. Þá spraut-
ar maður sig bara til þess að halda
vanlíðaninni nokkurn veginn í
skefjum. Ég var farinn að biðja
guð um að hjálpa mér til þess að
venja mig af eiturlyfjunum. Ég fór
oft til messu í kaþólsku kirkjunni
klukkan átta, og svo sprautaði ég
mig strax á eftir. En eitt skal ég
segja ykkur. Mér fannst ég vera
algerlega einskis nýtur, sko, ekki
neitt. Mér fannst ég vera dauður.
Ætti ég að segja öðrum frá því,
hvað ég varð að þola, sko, til þess
að fá þá til að reyna að skilja hvern-
ig líf eiturlyfjaneytandans er í raun
og veru, þá mundi ég segja þetta:
Að neyta eiturlyfja er eins og að
hafa 24 stunda vinnudag. Maður
þarf bara að vinna 24 stundir á sól-
arhring. Maður bíður bara eftir
næsta skammti og hlakkar til hans
og verður svo veikur og ælir og
engist eins og skepna í óhreinum
kjöllurum. Og svo endurtekur það
sama sig aftur og aftur. Sko, þetta
er svo mikil sóun.
HARÐNESKULEG BORG
Árum saman var álitið, að kyn-
ÚRVAL
þáttamisréttið í Norðurríkjunum
vœri ekki eins óskaplegt og ofsa-
fengið og ofbeldiskennt og í Suður-
ríkjunum. Vitað var, að í Chicago
ríkti til dœmis geysilegt misrétti
milli hvítra og svartra í atvinnu-
málum, húsnœðismálum og mennt-
unarskilyrðum. En þegar mannrétt-
indabarátta negranna breiddist út
til Norðurríkjanna, hélt margt fólk,
að brátt yrði bundinn endi á þetta
ranglœti. Einn af leiðtogum hreyf-
ingarinnar var Al Raby, kennari frá
Chicago, sem stjórnaði ótal mót-
mælagöngum og öðrum skipulögð-
um mótmœlum um miðjan síðasta
áratug sem leiðtogi stœrstu sam-
steypusamtaka Norðurríkjanna á
sviði mannréttindabaráttunnar.
Flest okkar trúðum í talsverðum
mæli á hinn ameríska draum um
lífsþægindi og lífshamingju. Og í
Chicago vorum við aðeins að reyna
að öðlast iagalegan rétt til búsetu
hvar sem er í borginni til jafns við
hvítt fólk. En þegar við fórum í
hverfin í suðvesturhluta borgarinn-
ar og krupum þar í bæn, kastaði
hvíta fólkið grjóti og flöskum í
okkur. Það æpti ,,Tík“ á hvítu nunn-
urnar, sem voru með okkur í mót-
mælagöngunni, og lamdi prest í
andlitið með múrsteini, þegar hann
reyndi að hafa hömlur á ofbeldi
þess. Það kastaði grjóti í Martin
Luther King, svo að hann féll til
jarðar. Og það öskraði um leið:
„Drepum hann! Drepum hann!“ Og
seinna sagði Martin, að hann hefði
aldrei orðið vitni að slíkum fjand-
skap og slíku hatri á allri sinni ævi.
f því sálfræðilega andrúmslofti,
sem skapazt hefur í Bandaríkjun-