Úrval - 01.11.1971, Qupperneq 119

FERÐ UM HINA SVÖRTU AMERÍKU
117
um og þjóðfélagið heldur góðu lífi í,
var fólki úr lágstéttum kennt að
líta á vesælt hlutskipti sitt sem af-
leiðingu af einhverjum göllum í
eigin fari, þ.e. að þar væri um
sjálfskaparvíti að ræða. Hamrað
var á því, að tækifærin væru fyrir
hendi og að það væri aðeins til-
viljunin eða eigin veikleiki, sem
hindraði fólk að notfæra sér þau
tækifæri, þ.e. tækifærin til þess að
ná hinu æskilega efnahagslega
marki. Kennt var, að maður gæti
ráðið örlögum sínum sjálfur, ef
maður reyndi það bara heils hugar,
vegna þess að búizt var við því, að
réttlætið mundi jafnan fara með
sigur af hólmi og að það væri ekk-
ert að hinu ameríska þjóðfélagi,
ekkert, sem máli skipti að minnsta
kosti. Vonbrigði þeirra, sem þátt
tóku í mannréttindabaráttunni,
voru í því fólgin, að verða að horf-
ast í augu við þá staðreynd, að það
var bæði margt og mikið að hinu
ameríska þjóðfélagi og að réttlætið
sigraði ekki alltaf.
Loks var svo komið, að í Chicago
rann siðferðilegur styrkur baráttu-
samtaka okkar út í sandinn. Áður
höfðu þúsundir manna tekið þátt í
mótmælagöngum okkar, en nú var
svo komið, að ég gekk í broddi fylk-
ingar á undan níu manns og einum
hundi. Við þurftum nú sannarlega
á hjálp að halda.
Hiálpin barst samtökunum fyrri
hluta ársins 1966. Það var dr. Mart-
in Luther King, sem lcom þeim til
hjálpar, begar hann tilkynnti, að
hann cetlaði að flytja bækistöðvar
mannréttinddbaráttusamtakanna
Southern Christian Leadership Con-
ference (SCLC) „frá stóru plant-
ekrunum til hinna ömurlegu fá-
tœkrahverfa og innilokunarhverfa
borganna í Nóröurríkjunum." Og
hann lýsti yfir því, að Chicago yrði
gerð að aðalbœkist'óðvum samtak-
anna og þar skyldi hafin stórsókn
til hagsbóta fyrir þá milljóu blökku-
manna, sem í borginni byggju. Þá
voru blökkumenn um 23% borgar-
búa, en 43% af þeim, sem atvinnu-
lausir voru, voru blökkumenn. King
tók einnig eftir því, að borgaryfir-
völd Chicago eyddu að meðaltali
266 dollurum á ári í menntun hvers
blökkubarns en 366 dollurðum, þeg-
ar hvítt barn átti í hlut. Og hann
beindi skeytum sínum sérstaklega
að hinum hvítu borgarhverfum, þar
sem blökkufólki var meinvð búseta,
bœði af íbúum þeirra og fasteigna-
sölum. Þetta sumar voru gerðar
áœtlanir um mótmœlagöngur, sem
beinast skyldu að því, að opna hin
alhvítu hverfi í kringum skemmti-
garðana Gage Park og Marquette
Park til búsetu fyrir blökkufólk.
Sunnudaginn 31. júlí héldum við
300 talsins akandi til Marquette
Park. Martin var ekki með okkur,
þar eð hann hafði þurft að skreppa
burt úr borginni. Þar ætluðum við
að safnast saman og fara í göngu
um hverfið og leggjast á bæn fyrir
framan fasteignasölur og kirkjur,
halda svo aftur til bílanna og aka
burt. Lögreglan fullvissaði okkur
um, að hún mundi gæta bílanna
okkar á meðan. Við höfðum aldrei
orðið fyrir því að þeir fengju ekki
að vera í friði, og þess vegna bjugg-
umst við alls ekki við neinu slíku.
f göngunni voru bæði hvítir og