Úrval - 01.11.1971, Side 124

122
ÚRVAL
hornstein, sem treysta megi á. Ég
vona, að móðirin geti þannig eytt
meiri tíma á heimilinu og orðið virk
í foreldrafélögum og unnið að því,
að skólarnir verði meiri driffjöður
í lífi barna og unglinga og færari
um að stuðla að þroska þeirra og
búa þau betur undir lífið á raun-
hæfan hátt. Ég vona að hinn svarti
karlmaður geti aftur tekið við hlut-
verki sínu sem sá, sem halda skal
uppi aga innan fjölskyldunnar. Ég
vona ,að fyrir höndum sé alger um-
bylting og endurbygging lífshátta
okkar. Og ég vona, að unglingar
þeir, sem láta nú herskáa óeirðar-
seggi telja sig á að hætta í skóla,
finni þess í stað hvatningu til þess
að halda áfram námi, vegna þess að
þeir finni þá til stolts yfir þeirri
byltingu, sem verið er að fram-
kvæma.
Þetta mun ekki allt gerast alveg
á næstunni. Þetta mun taka tals-
verðan tíma. En þetta er í vændum.
Og' það, sem þetta kennir manni, er
að mínu áliti einfaldlega það, að
maður gefst blátt áfram aldrei upp.
Ég held, að þetta þjóðfélag okk-
ar sé þess virði, að því sé bjargað.
Ég spyr þá, sem vilja helzt brenna
það til grunna: Hvað á þá að koma
í staðinn? Ég spyr þá, sem segja,
að við ættum að flytja burt úr
Bandaríkjunum: Og fara þá hvert?
Ég hef ferðazt víðs vegar um ver-
öldina, og ég veit af reynslunni, að
ekkert annað land býður okkur upp
á sömu möguleika og við höfum hér,
svo framai’lega sem við vinnum að
því að brjóta niður þá múra og
ryðja þeim hindrunum úr vegi, sem
eru að eyða kjarna þjóðar okkar.
Og hvers vegna skyldi blökkumað-
ur gera slíkt? Ég held, að sannur
maður eigi að líta á syni sína og
segja: „Ég vil ekki, að þeir þurfi
að gana í sama skugga og ég þurfti
að ganga í.“ Hann verður að elska
fjölskyldu sína svo mikið, að hann
langi til þess að bæta þetta þjóðfé-
lag okkar dálítið.
FERÐALOK
Um leið og við, höfundar þessarar
bókar, Ijúkum ferð okkar um hina
Svörtu Ameríku, óskum við þess,
að raddir okkar megi einnig heyr-
ast auk þeirra, sem við höfum hlust-
að á.
Þegar við snúum nú heim úr
þessari miklu ferð okkar, þá snúum
við ekki heim með neina handhæga
lausn á reiðum höndum. Það er
ekki hin sama reynsla fyrir alla
blökkumenn að vera svartur í Am-
eríku nútímans. Sú reynsla er fjöl-
breytileg. Hún er fólgin í því að
þurfa að afbera þær ofboðslegu bar-
smíðar, sem Fannie Lou Hamer varð
að afbera í Winona. Hún er fólgin
í því að aka i Mercedes Benz sport-
bíl ásamt Richard Allen um hæð-
irnar fyrir ofan Los Angeles og gera
sér grein fyrir því, að hversu ríkur
sem blökkumaðurinn er, kemst hann
ekki út úr innilokunarhverfinu
nema á vissan hátt, líkast því að
ferðast frá einum enda þess til ann-
.ars.“ Hún er fólgin í því að hafa
ástæðu til þess að vera stoltur yfir
því sem maður hefur áorkað, líkt
og E.D. Nixon hefur. Og hún er
fólgin í yfirlæti og bjartsýniskenndu
hugrekki, Sonny Zoo, sem gat rétt
okkur hönd sína í fátækrahverfinu