Úrval - 01.09.1973, Blaðsíða 20

18
ÚRVAL
fátækir, margir alvarlega sjúkir, að-
hlynningar og skjóls á þessu heim-
ili í Calcutta, sem kallað er Nirmal
Hriday (Hreint hjarta). Um fólkið
annast systurnar og læknarnir og
einnig Bræðraregla sendiboða kær-
leikans, félagsregla, sem stofnuð var
1963. Um það bil 27 þúsund manns,
sem hvergi var tekið við annars
staðar, hafa verið færðir þangað.
Allt annað andrúmsloft er í skóla
við hliðargötu í Calcutta, upplýst-
um af sólarljósinu, sem síast gegn-
um krónur pálmatrjánna. Sendiboð-
ar kærleikans reka nú tíu skóla með
2500 nemendum í Calcutta. Nokkr-
ir eru í einu herbergi, aðrir, eins og
þessi, eru stærri, en geta þó með
engu móti kallazt íburðarmiklir. Hér
um bil 250 börn á aldrinum 5 til 13
ára koma í þennan skóla til að læra
og fá brauð og mjólk. (Mjólkin er
gjöf frá dönskum börnum, hveitið
kemur frá börnum í Englandi).
Upphaf skólans er einkennandi.
Móðir Teresa sá óræktaðan land-
skika nálægt fátækrahverfi og bað
eigandann, sem var bengalskur, um
leyfi til að koma þar upp skóla.
Hann gaf ekki aðeins leyfið, heldur
gaf hann landið og reisti skólann.
„Móðir Teresa getur látið alla
hjálpa,“ segir einn sjálfboðaliðinn.
„Hún kemur mönnum til að vilja
klífa fjöll fyrir hana“.
Stundum virðast tillögur hennar
hinar furðulegustu. „Hún keypti
prentvél handa holdsveikum", skrif-
aði brezki blaðamaðurinn Malcolm
Muggeridge í blaðið „Eitthvað fag-
urt fyrir Guð,“ svo að þeir gætu
prentað bæklinga og unnið sér inn
dálitla peninga. Hvernig gat hún
vitað hvers konar prentvél ætti að
kaupa? Og hvernig gátu hinir holds-
veiku vonazt til að geta prentað,
svo bæklaðir sem þeir voru?
Heimskulegar spurningar. Prentvél-
in er á staðnum og vinnur"!
í janúar 1971 var móðir Teresa
kölluð til Rómar til að taka við hin-
um fyrstu alþjóðlegu friðarverð-
launum Jóhannesar páfa 23. og .á-
samt þeim ávísun á 24 þúsund doll-
ara. Hún stakk ávísuninni í striga-
tösku sína til að fara með til Ind-
lands og hefur síðan notað pening-
ana til að stofna fyrirmyndar ný-
lendu fyrir holdsveika í Vestur-
Bengal.
Fátæklingarnir og Móðir Teresa
hittast nú ekki aðeins í Indlandi,
heldur einnig í Tanzaníu, Yemen, á
Gazasvæðinu, í Bangladesh, á Maur-
itius, í Ástralíu, Englandi, írlandi,
Venezuela, ftalíu, Jórdaníu og
Bandaríkjunum. Á öllum þessum
stöðum. eru litlar deildir frá Sendi-
boðum kærleikans, þar sem fimm
eða sex systur í hvítum sari halda
áfram köluninni, sem hófst í Cal-
cutta fyrir 25 árum.
Fyrr á árum valdi Móðir Teresa
sjálf sérhvern meðlim Sendiboða
kærleikans. Það er ekki hægt nú.
En hún krefst enn fjögurra ein-
kenna: Góðrar heilsu, almennrar
skynsemi, hæfileikans til að læra
og glaðlegs lundarfars. Vinnan er
gróf. Ekki er um að tala nein þæg-
indi. Hver systir á aðeins bómullar-
sari til skipta, sandala, regnhlíf,
peysu til að verjast kulda, fáein á-
höld og málmfötu til að þvo í. „Þetta
er raunveruleg fórn“, segir ein syst-
irin hreinskilningslega. „Við kom-