Úrval - 01.09.1973, Blaðsíða 48

Úrval - 01.09.1973, Blaðsíða 48
46 á langinn af því það óttast um, að framkvæmdin verði ekki nógu full- komin. Það var hérna um daginn, að kona nokkur sagði við mig: „Mig hefur lengi langað til að rita kveðju til vinkonu minnar, sem missti manninn sinn fyrir nokkru. En ég kann ekki að orða huggunar- bréf. Veit ekki, hvernig ég á að tjá tilfinningar mínar.“ „Hvernig finnurðu til?“ spurði ég. „Með djúpri samúð," svaraði hún. „!Ég hugsa til þessarar konu með ástúð og bið fyrir henni.“ Ég skrifaði orð hennar á blað og rétti henni það. „Nú, þetta er allt, sem þú þarft að segja,“ sagði ég við hana. „Vinkona þín þarf engan skáld- ÚRVAL legan samsetning, aðeins örfá orð frá þínu eigin hjarta.“ Jæja, þarna eru þá í örfáum orð- um ráðin, sem ég hafði til að leysa mig úr viðjum seinlætis, gaufs og trassaskapar. Útkoman varð gjör- breyting á allri minni aðstöðu. Að síðustu komst ég að raun um, að laun framtaksseminnar eru ó- líkt ríkulegri en laun sérhlífninnar. Líttu í kring um þig og þú munt samþykkja, að hamingjusamar manneskjur er fólk, sem hefur brot- ið af sér fjötra gaufs og seinlætis, það er fólkið sem finnur fullnæg- ingu í skjótri ákvörðun og tafar- lausri framkvæmd. Það er fullt á- kefðar, ánægju og frjórrar starfs- gleði. Þú getur orðið svona líka. •— Þú getur hætt að vera gaufari. Skömmu eftir að farið var að sýna leikrit Clare Boothe Luces ,,Konurnar“ á Broadway í New York, átti höfundurinn að flytja fyrirlestur í kvennaskóla. Formaður móttökunefndarinnar kynnti höfundinn með skrúðugri ræðu og lauk máli sínu með því að segja, að auðvitað mundi nafn frú Luces lifa að eilífu, af því að hún hefði samið ódauðlegt klassískt listaverk „Litlu konurnar", en höfundur þess verks var önnur kona, Louisa May Alcott. Clare tók þann kostinn að segja ekkert um þetta og hóf ræðu sína. Að henni lokinni kom ein telpan til hennar og sagði stórum augum: „Frú Luce, ég hélt, að höfundur „Litlu konurnar" væri miklu eldri og grárri en þér virðist vera.“ Clare lét sér hvergi bregða og sagði: „É'g er það líka.“ þess að skýra sína eigin heimspeki. „Enda þótt ekkert geti komið í staðinn fyrir greind og bætt upp skort á henni,“ sagði hann, „þá er greindin ekki nóg í sjálfu sér. Til eru manneskjur, sem hafa greind en hafa ekki siðgæðislegan kjark til að hegða sér samkvæmt henni. Hins vegar er siðgæðislegur kjarkur án greindar hættulegur, því að hann leiðir til ofsatrúar. Með menntun ætti að þroska bæði greind og hugrekki."
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.