Úrval - 01.09.1973, Síða 38

/
36
skjálfti. Fyrr þennan sama dag
höfðum við fengið okkur hádegis-
verð inni í bænum og þá fundið
nokkra kippi. Það hafði fremur ver-
ið æsandi, eitthvað til að segja vin-
um okkar frá, þegar við kæmum
aftur til bandarísku flugstöðvar-
innar lengra norður frá, nálægt Ra-
bat.
En þetta var enginn kippur, held-
ur feikilegur jarðskjálfti, og áður
en ég hafði eiginlega áttað mig á,
hvað hafði gerzt, spýttist vatn niður
yfir andlit mitt og eitt hræðilegt
andartak hélt ég, að hótelið hefði
fallið niður að sjó. Þá var vatnið
farið og ég sá, að það hlyti að hafa
komið úr brotnum vatnsleiðslum og
geymum. Og nú hrópaði ég: „Jerry,
Jerry!“ í skelfingu. Nokkur andar-
tök var þögn. Þá heyrði ég Díönu
gráta og Jerry kallaði nærri sam-
tímis, „Sue, Sue? Er allt í lagi með
þig?“
Eg reyndi að hreyfa höfuðið og
gat snúið því til hliðar nokkra
þumlunga. Hægri handleggurinn
var fastur undir feiknum af grjót-
mylsnu, en ég gat hreyft þann
vinstri dálítið. „Já, já. Hvað um
ykkur Díönu?“ En svar Jerrys var
hálfkæft. „Bíddu dálítið“. Ég vissi
ekki fyrr en löngu seinna, að það
var grátur Díönu, sem gaf honum
krafta til að lyfta sér upp gegnum
grjótið og grafa sig í átt til hennar.
Hann komst til hennar og sá, að
steyptur útveggurin hafði fallið yf-
ir vögguna. Hann stritaði af öllum
mætti og gat fjarlægt nógu mikið
af grjóti til að losa barnið. Telpan
þrýsti sér að honum með litlum
barnshöndunum og hætti að gráta.
ÚRVAL
„Hún er ómeidd", heyrði ég hann
segja. „Guði sé lof“, sagði ég við
sjálfa mig. „Sue, hvar ertu?“ „Ég
veit það ekki. Það er svarta myrkur.
Ég held, að baðherbergishurðin sé
ofan á mér“.
Það var hún, og það hefur líklega
bjargað lífi mínu. Hótelið var byggt
utan í hlíð og hafði hrapað niður,
eins og harmonika, sem þrýst er
saman, 10—13 metra vegalengd. Ég
var nú grafin undir riðandi rústum
heils hótels. Jerry var fyrir ofan
mig í hallanum.
„Sue, ertu meidd?“ „Eg held ekki.
En hvað um þig?“ „Ekkert að ráði.
Það er allt í lagi með mig“. „Hvað
heldurðu að klukkan sé?“ Þær fáu
mínútur, sem liðnar voru, virtust
mér sem klukkustundir. Jerry
reyndi að telja í mig kjark. „Hún
getur ekki verið mikið yfir tólf, það
hljóta að koma björgunarmenn
bráðlega. Við verðum að vera ró-
leg, Sue.“ „Já,“ hrópaði ég. Vera
róleg! Jafnvel meðan ég lá þama
fann ég grjótmylsnuna hreyfast lít-
ið eitt, þegar annar minni háttar
kippur hristi bæinn. Ryk og sem-
ent settist um allt andlit mér. Það
gat alveg eins verið, að annar ofsa-
legur skjálfti kæmi á eftir. Ég
reyndi að hugsa ekki um það.
Alla nóttina brauzt Jerry áfram
gegnum grjótið í áttina að útveggn-
um. Til að halda hugrekki mínu við
skýrði hann mér frá með vissu
millibili, hvert hann væri kominn.
Við og við varð hann að hætta að
kalla vegna þess að Díana fór að
gráta, þegar hún heyrði rödd mína
svo langt í burtu. Þar að auki gerði
þunginn á brjósti mínu mér erfitt