Úrval - 01.09.1973, Side 46

44
Hjónabönd hrynja af því að hús-
freyjan hikar við uppþvott og ræst-
ingu, gleymir að þvo upp eða búa
um rúmin.
Fólk deyr umvörpum, af því að
það dregur of lengi að leita læknis.
Gauf og trassaskapur er ekki ein-
ungis slæmur vani, með vondar
verkanir. Hann verður ræningi, er
getur svipt þig metnaði þínum, eyði-
lagt lífshamingju þína, jafnvel orð-
ið þér að bana.
Taktu fyrir ákveðiff atriffi þar sem
hirffuleysiff ræffst aff þér, og sigraffu
þaff
Mjög oft fékk ég tilmæli um er-
indisrekstur, sem ég taldi vand-
kvæði á. Mér finnst mjög leitt að
gera fóik vonsvikið, og dró allt
slíkt á langinn, tók engar ákvarðan-
ir — þangað til allt var um sein-
an og ekki varð aftur snúið. Þegar
ég svo að síðustu tók ákvörðun og
sagði hreint og ákveðið hvemig
málið horfði við, leið mér mun bet-
ur á eftir og auðvitað fólkinu lika,
sem leitaði til mín. Það fékk nú góð
og gild svör, en var ekki að gera
sér vonir út í bláinn. Náist þannig
tök til bóta á einu sviði, verður allt
auðveldara um eftirleikinn og aflið
eykst til almennari og víðtækari
verka.
Lærffu aff gera þér affalatriffi ljós
og veldu þér eitt verkefni í einu
Fálm og gauf haldast hönd í hönd
og efla hvort annað í fari fólks, ef
annað nær tökunum.
Maður, sem er með tíu ólokin
verkefni fyrir framan sig, eyðir
miklum hluta starfstímans, sem til
ÚRVAL
þeirra færi til að ákveða sig við að
byrja á einhverju.
Húsfreyja með tíu smávik ógjörð
er líkleg til að telja sig algjörlega
uppgefna og ófæra til starfa og í
örvæntingu sinni flýr hún í ein-
hvern hégóma utan heimilis.
Samt eru engin tvö verkefni jöfn,
engar tvær skyldur jafn þýðingar-
miklar. Oft var það svo á mínum
gaufdögum, að ég sleit mér út við
aukaatriði, en lét aðalatriðin bíða.
en ekki framar — eða varla! Þar eð
ég hef lært að finna aðalatriðin.
Og það geri ég með því að rita
niður örstutt minnisatriði allan dag-
inn um það sem ég ætla næsta degi.
Að kvöldi lít ég yfir listann og
skipulegg fyrir morgundaginn.
Strika síðan út daginn eftir það sem
lokið er hverju sinni og er sigri
hrósandi.
Þetta má virðast einfalt og frum-
stætt, en það er undravert hve mik-
inn tíma og mikla orku það sparar
að ljúka verki, áður en byrjað er á
öðru.
En samt má gæta sín við, að
freistingar og truflanir læðist ekki
inn í hugann. Stundum verð ég að
segja við sjálfan mig.
Gerðu svo vel að sitja kyrr í
þessum stól þangað til þú hefur lok-
ið því, sem bíður þín.
Stundum er erfitt að einbeita sér,
og einbeitnin læðist úr leiknum. En
þá er einmitt nauðsyn að einbeita
sér enn meira.
Dag nokkurn var ég staddur á
Stöðinni og virti fyrir mér mann-
inn við upplýsingaborðið.
Fólkið þyrptist að honum, æp-