Goðasteinn - 01.06.1985, Blaðsíða 36

„Það gerir hvern góðan
að geyma vel sitt”
Torfhildur Torfadóttir frá Bólstað í Steingrímsfirði réðist árið
1925 að Bæ í Króksfirði til Ingimundar Magnússonar og Sigriðar
Einarsdóttur konu hans. Árið áður hafði dáið þar gamall maður
sem Einar hét. Hafði hann verið á sveit síðustu æviárin. Fatakista
hans var um sinn geymd úti í hjalli í Bæ og í henni þeir fáu munir
sem hann lét eftir sig. Einn þeirra var gamalt langspil og eiganda
sínum mjög kært.
Sumarið 1925 gerðist það eitt sinn að Torfhildur þvoði mjalta-
fötur heimilisins og hvolfdi þeim nýþvegnum á kistu Einars. Gerðist
það án vitundar Sigríðar húsfreyju. Um nóttina eftir dreymdi hana
að Einar kom til hennar og sagði alvarlega: „Það er varasamt að
hvolfa fötunum nýþvegnum ofan á kistuna mína, það getur runnið
væta úr þeim” Sigríður sagði draum sinn að morgni og komst að
raun um að rétt var sagt til um föturnar á kistunni. Ekki var þeim
oftar hvolft þar.
Um veturinn eftir gerðist það að unglingsdrengur á heimilinu,
Einar Guðmundsson, tók langspil Einars gamla og lagði það í
rekkju hjá sér undir svefninn og vildi vita hvað bæri í drauma. Um
nóttina fékk hann mikla martröð og aðsókn. Hann reyndi hið sama
tvær nætur, að hafa langspilið fyrir ofan sig í sænginni og varð fyrir
sömu ónáðum í svefni, en hafði aldrei átt vanda til þess áður. Lét
hann svo langspilið á sinn stað og svaf þaðan af í friði hverja nótt.
Sögn Torfhildar Torfadóttur 25.6. 1984.
Þ. T.
34
Goðasteinn