Úrval - 01.09.1976, Síða 101

A FERD MED KÁLLA
99
Maine, er það iíka vinsælasta lagið
í Montana. Maður heyrir það þrjátíu
til fjörutíu sinnum á dag. En í við-
bót við staðarfréttir laumast inn
lengra að komnar auglýsingar. Eftir
því sem norðar dró og það varð
kaldara tók ég eftir fleiri-og fleiri aug-
lýsingum frá fasteignabransanum í
Flórída og þar sem veturinn var að
nálgast, kaldur og bitur, skildi ég af,
hverju Flórída var Gullna Orðið.
Því lengra sem ég hélt þeim mun
meira fann ég af fólki sem þráði
Flórída og að þúsundir höfðu flutt
þangað og fleiri þúsundir langaði að
flytja þangað og ætluðu að flytja
þangað. í samræmi við alríkislög voru
auglýsingarnar sagnafáar fram yfir
það að lóðirnar væru í Flórída. Sumir
teygðu sig þó langt og lofuðu að
lóðirnar væru yfir sjávarborði. En það
skipti ekki máli, nafnið eitt, Flórída,
bar með sér yl og þægindi og
fyrirheit um auðvelda ævi. Það var
ómótstæðilegt.
Ég hef búið í góðu loftslagi, og
mér dauðleiðist það. Ég vil fremur
veður en loftslag. í Cueranvaca í
Mexíkó, þar sem ég átti einu sinni
heima, og veðrið er eins nærri því að
vera fullkomið og mögulegt er,
komst ég að því að þegar fólk flyst
þaðan fer það venjulega til Alaska.
Mér þætti gaman að vita hvernig
maður frá Aroostook County getur
þolað Flórída. Galiinn er sá, að þegar
hann hefur tekið spariféð sitt og flutt
þangað er ekki auðveit að flytja til
baka. Teningunum er kastað og þeir
verða ekki teknir upp aftur. En mér
þætti gaman að vita hvort sá
aðkomni, þar sem hann situr á stól úr
næloni og áli á óbreytanlegri sí-
grænni flöt og lemur af sér moskítí-
flugur á októrberkvöldi I Flórída —
mér þætti gaman að vita hvort
minningarnar hitta hann ekki harka-
lega fyrir bringspalirnar þar sem það
er sárast. Og í röku eilífðarsumrinu
skora ég á myndirnar í huga hans að
hvarfla ekki að haustlitadýrðinni, að
ferskleika frostloftsins, að ilminum af
brennandi furubútum og atlotum
eldhúsylsins. Því hvernig er hægt að
vita um liti þar sem ailt er eilíflega
grænt og hvers virði er hlýja án kulda
tii að gefa henni gildi?
Ég ók eins hægt og umferð og
óþolinmóð lög leyfðu. Það er eina
leiðin til að sjá allt. Með nokkurra
míina millibili höfðu ríkin búið tii
hvíldarkima við vegina, skjólsæla
staði stundum við dimma læki. Þar
voru málaðar oiíutunnur undir sorp
og borð til að borða við, stundum
eldstæði eða eldstór. Við og við ók ég
Rósínant inn á svona stað og hleypti
Kalla út til að finna lyktina af þeim
sem þar höfðu komið á undan. Svo
hitaði ég mér gjarnan kaffi og iét fara
vel um mig á baktröppunum og virti
fyrir mér skóginn og vatnið og brött
fjöllin með trjánum, brydduð snjó.
Ég get ekki einu sinni ímyndað mér
haustliti þegar ég sé þá ekki. Ég velti
því fyrir mér hvort stöðug umgengni
leiddi til sljóvgaðrar athygli og spurði
innfædda frú í New Ffampshire um