Úrval - 01.09.1976, Síða 102

100
URVAL
þetta. Hún sagði að haustlitirnir
kæmu henni alltaf á óvart. ,,Þeir eru
dýrð,” sagði hún, ,,og dýrð er ekki
hægt að muna, svo hún kemur alltaf
á óvart.”
1 læknum við hvíldarstaðinn sá ég
silung vaka í dökku vatninu og búa
til silfurhringi sem færðust út og
Kalli sá þetta líka og óð út í og varð
blautur, þessi asni. Hann hugsar
aldrei um framtíðina. Ég fór inn í
Rósínant til þess að ná í sorpið mitt
(lítið að vöxtum) til að láta í
olíutunnurnar, tvær tómar dósir; ég
hefði étið úr annarri en Kalli úr
hinni. Um leið tók ég með mér bók
út í sólina. Meðan ég sat þarna með
bók í hönd kom fínn bíll og í honum
nokkuð þrekin kona og ofskreytt með
nokkuð þrekinn og ofskreyttan
Pomeranianhundi kvenkyns. Ég
gerði mér ekki grein fyrir hinu síðast-
talda, en það gerði Kalli. Hann kom
frarn undan olíutunnu og fannst hún
falleg, franska blóðið hans ólgaði
upp og hann sýndi riddaraskap sem
fór ekki einu sinni fram hjá sljóum
augum gæslukonu ungfrúarinnar.
Hún gaf frá sér hljóð eins og særð
kanína og vatt sér út úr bílnum og
hefði þrifið elskuna sína upp í fangið
hefði hún getað beygt sig svo mikið.
Það eina sem hún gat gert var að
dangla í hausinn á Kalla. Hann
glefsaði eðlilega aðeins í hönd hennar
áður en hann sneri sér aftur að
rómantíkinni. Konan öskraði æðis-
lega. Ég þreif hönd hennar og sá að
þar var ekki einu sinni rispa svo ég
þreif tíkina hennar, sem beit mig
undir eins til blóðs áður en ég náði á
henni kyrkingartaki.
Kalli horfði á þetta allt með
fyrirlitningarsvip. Hann vökvaði
ruslatunnuna í tuttugast sinn og
lagði sig.
Það tók tíma að róa konuna. Ég
náði í brandí, sem hefði getað drepið
hana, og hún tók slurk, sem hefði átt
að drepa hana.
Eftir allt, sem ég hafði gert fyrir
Kalla, hefði mátt halda að hann
kæmi mér til hjálpar, en hann
forðaðist taugasjúklinga og fyrirlítur
drukkið fólk. Hann fór upp í
Rósínant, skreið undir borðið og fór
að sofa.
Að lokum flaug mín góða frú burt
með handbremsuna á, en dagurinn
var eyðilagður fyrir mér. Silungur
vakaði ekki lengur í læknum, ský
hafði dregið fyrir sólu og það var
kuldi í loftinu. Ég ók hraðar en mig
langaði til og það fór að rigna, kaldri
stálrigningu. Ég veitti ekki fallegu
þorpunum verðskuldaða athygli og
áður en langt um leið var ég kominn
til Maine og hélt áfram austur á
bóginn.
Ég vildi óska að einhver tvö ríki
gætu komið sér saman um hámarks-
hraða. Rétt þegar maður er orðinn
vanur einum, verður maður að
venjast öðrum. Ekki veit ég hvers
vegna þeir geta ekki sest við og komið
sér saman um þetta. En á einu sviði
eru öll ríki sammála — hvert eitt
telur sig allra best og tilkynnir það