Úrval - 01.03.1982, Síða 89

GÖNGUFERÐ FRÁ RÚSSLANDÍ
87
yfír nyrsta hluta Skandinavíu og hluta
af Kolaskaga. Þykkur skógur óx fram
á vatnsbakkann og skógarbotninn var
þakinn mosa. En Notvatn, sem sums
staðar er rúmir átta kílómetrar á
breidd, var orðið að ruglingslegu
völundarhúsi sunda og renna milli
eyja sem ónákvæmt kortið hans
sýndi alls ekki. Kortið var ekki einu
sinni í réttum hlutföllum.
Þegar Alexander vaknaði 22. ágúst
var hellirigning. Hann breiddi
plastdúk yfír sig í kæjaknum. Þegar
hann hafði róið um hríð þennan
morgun mætti honum óvænt sjón
þegar hann kom gegnum þrönga
rennu milli tveggja eyja: á norður-
bakkanum lá vír milli tveggja hárra
staura — talstöðvarloftnet! Var þetta
varðstöð? Hann fálmaði eftir sjón-
aukanum til að skoða betur þessa
tvo eða þrjá kofa sem stóðu undir
loftnetinu en sá engan. Hann setti
saman veiðistöngina og kastaði, til að
nota sportveiði sem yfirvarp, og lét
kæjakinn reka fram hjá húsunum.
Það lá við að hann héldi niðri í sér
andanum.
Utanborðsmótor heyrðist kippt í
gang og örskömmu síðar hrópaði
einhver: ,,Hver er þar?” Nú gat
Alexander ekki lengur þóst
ósýnilegur svo hann gægðist undan
plastdúknum — og sá vingjarnlegt
andlit venjulegs fískimanns.
Snemma um kvöldið náði
Alexander mynni litlu árinnar Kitsma
sem rennur í Notvatn að vestanverðu.
En eftir fjórar erfíðar klukkustundir
var Alexander aðeins kominn um
fímm kílómetra upp eftir ánni móti
straumnum, sem víða er mjög
harður, auk þess sem áin rennur
víða á flúðum og í stokkum. Um
morguninn ákvað hann að skilja
kæjakinn eftir og hluta af öðrum
búnaðisínum.
Hann gekk frá kæjaknum í felum
uppi á bakkanum og huldi hann með
greinum. Hann hafði vonast til að ná
til landamæranna á þremur dögum.
Nú voru fjórir dagar liðnir og enn
voru um áttatíu kílómetrar eftir.
Hann lét það ekki á sig fá heldur tók
stefnuna á áttavitanum og hélt beint í
vestur.
Hann fór yfír röð af lágum fjalla-
hryggjum sem lágu þvert á göngu-
leiðina. Ofan af þeim var dýrlegt
útsýni yfír stóra, græna dali með
silfurgráum vötnum eða ám á
botninum. En þótt Alexander legði
hart að sér við gönguna komst hann
aðeins um fímmtán kílómetra þann
daginn. Hann sá engin merki um
mannaferðir, hann var aleinn á
eyðisvæði. Um kvöldið át hann tólg
og ost og fannst hann hljóta að vera
svo fjarri fólki að hann vogaði sér að
kveikja eld til að hita sér te.
Næstu fjóra daga jókst kvíði hans í
réttu hlutfalli við það sem hann
nálgaðist landamærin. Snemma
kvölds 27. ágúst stirðnaði hann allt í
einu upp þegar hann rakst á dádýra-
slóð sem menn virtust líka hafa
notað. Hörund hans varð sérstaklega
næmt — það var eins og það skynjaði