Úrval - 01.03.1982, Síða 94

92
ÚRVAL
læknum hinum megin og fíkra sig
niður eftir þeim á sama hátt og hann
hafði fikrað sig upp.
Þegar hann var kominn niður í
lækinn og búinn að draga trén til sín
leit hann til baka. Það eina sem sýndi
hvar hann hafði farið var sveigja á
gaddavírnum þar sem trén höfðu
legið á honum. Hann sté upp á
lurkinn sem lá þvert yfir lækinn og
teygði sig upp til að rétta vírinn — og
hrökk við er hann fékk rafmagns-
högg. Það hafði hann ekki fundið
meðan hann klúkti uppi á þvertrénu.
Úlpan hans og stígvélin höfðu
einangrað hann.
Honum tókst að rétta vírinn svo vel
að ýtrustu nákvæmni þurfti til að sjá
að átt hafði verið við hann. Hann
endaði með að afmá fótspor sín af
lurknum og lækjarbakkanum og óð
síðan nokkra metra ofan eftir
læknum. Þar tók hann trén eins og
spjót og þeytti þeim hvoru á eftir
öðru eins langt og hann gat inn í
birkirunna.
Það var komið rétt fram yfir
hádegi. En honum þótti líkara
tuttugu dögum en tuttugu mínútum
síðan hann steig fyrst upp á brúna
hinum megin.
Kapphlaup við tímann
Ekki var hann þó hólpinn ennþá.
Eftir svo sem fjögur hundruð metra
kom hann að annarri girðingu —
gömlu girðingunni. Hann átti ekki í
minnstu vandræðum með að kippa
upp staur með ryðguðum og ljótum
gaddavír og skríða undir. En þegar
hann ætlaði að rísa upp sá hann nýja
hættu: varðturn og tvo kofa. Hann lét
fallast á fjóra fætur aftur og skreið að
næstu trjáþyrpingu. Trén lét hann
svo skýla sér þegar hann flýtti sér
áfram.
Eftir fímm mínútur kom hann að
straumharðri á. Hann óð út í og óð í
köldu vatninu þangað til áin mætti
annarri. Þar óð hann talsverðan spöl
upp eftir móti kröppum straumi
þangað til hann fór á land og hljóp til
baka að fyrri ánni og skildi viljandi
eftir greinilega slóð til að slá ryki í
augu þeirra sem hugsanlega kynnu að
leita hans. Þar hljóp hann út í
strauminn aftur og við ármótin hélt
hann eftir þeirri sem lá til vesturs.
Hálf klukkustund leið — og
önnur. Hann hafði ekkert sívæluhljóð
heyrt né heldur hundgá. Honum var
orðið nokkuð léttara. Honum fannst
hann ekki staddur í eins bráðum
háska.
Þetta var hlýr dagur og himinninn
blár. Nú gat Alexander notið
fegurðarinnar. Glitrandi lækir
skoppuðu niður skógi vaxnar
hlíðarnar. Innan þriggja stunda sá
hann hreindýrahjarðir. ,,Ég er í
Finnlandtl ’ ’ Þessi hugsun hringsólaði
í kollinum á honum og hann fann til
ósegjanlegs léttleika. Hann gekk fram
að miðnætti, síðustu tvær stundirnar
við vasaljós yflr torfært mýrlendi.
Samt gat hann ekki fullkomlega
slakað á. Ef upp kæmist að hann
hefði sloppið myndi hans verða