Úrval - 01.03.1982, Qupperneq 102

100
Andartaki seinna dró fínnskur
heimilisfaðir hann inn í ótrúlega
hlýja borðstofu.
Á borðinu voru haugar af brauði,
smjöri, svínakjötsáleggi, salamipylsu
og osti umhverfís rjúkandi kaffi-
könnu. Alexander reyndi að láta ekki
sjást að hann hafði ekki bragðað
matarbita dögum saman. Hann
renndi niður munnvatni sínu, neyddi
sig til að líta af krásunum og sagði á
ensku þau orð sem hann hafði æft
vandlega með sjálfum sér undanfarna
daga: ,,Ég er amerískur túristi og
pínulítið villtur. Get ég fengið að sjá
kort?”
Einn mannanna við borðið dró
fram mjög gott kort og sýndi honum
hvar þeir voru. Hann sá að hann var
kominn inn í vestasta hluta Finnlands
— sprota sem hann hafði gleymt.
Honum lá við að falla í öngvit, svona
nærri öllum þessum dægilega mat, og
litir og merkingar á kortinu runnu
saman í eina móðu fyrir augum hans.
Kona kom í ljós — eiginkona leik-
hússtjóra í Helsinki sem var þarna í
orlofi. Hún hellti í bolla handa
ókunna manninum og benti honum
að gera svo vel að fá sér að borða.
Alexander reyndi að éta salami-
pylsuna svo hægt að ekki sæist hve
hungraður hann var. Hann virti
mennina fyrir sér, hikaði svo aðeins
en réðst því næst á aðra brauðsneið.
Þegar konan rétti honum stóra skál
með ávaxtabúðingi varð hann að
beita sig valdi til að skera aðeins sneið
af honum með skjálfandi höndum en
ÚRVAL
þrífa ekki skálina og gófla úr henni í
sig.
Þegar hann hafði nærst svo mikið
að skjálftinn hvarf greip hann annar
ótti. Það var auðvitað fjarstæða að
hjónin frá Helsinki, sem kunnu svo
miklu meiri ensku en hann, tryðu því
að hann væri Ameríkani! Fötin hans
voru orðin að tötrum, hendurnar
hrjúfar og spmngnar, kannski myndu
þau halda að hann væri landshorna-
maður. Hann vonaði það. En þegar
hann fór á eftir konunni fram í
eldhúsið, þar sem hún tók til nesti
handa honum að hafa með sér, tók
hún eftir tómum bakpokanum og
virti hann rannsakandi fyrir sér. Hvað
nú ef hún gæfí mönnunum merki og
kallaði á lögregluna? Þess í stað hélt
hún áfram að stara á hann með
ódulinni forvitni, eins og hana
langaði til að leggja fyrir hann
nokkrar spurningar. Loks sneri hún
sér frá honum og lagði þegjandi
smurt brauð, sykur, te og tvo pakka
af gúllasi í pokann hans.
Hann hélt frá húsunum fullur af
nýrri orku, eins og bensínlaus bíll
sem hefur fengið nýja tankfylli. Og
þegar hann nam staðar nokkrum
klukkustundum seinna og smakkaði á
gúllasinu fann hann yl streyma um sig
fráhvirfli til ilja.
Á ferjunni
Hann hélt aftur sömu leið og hann
hafði komið, eitthvað þrjátíu og
fímm kílómetra, til landamæra-
þorpsins Kuttainen. Það var síður en