Víðförli - 01.12.1952, Qupperneq 24

86
VÍÐFÖRLI
nafn vil ég gefa þeim, það er aldrei mun afmáð verða (Jes. 56,5).
Gleðjist yfir því, að nöfn yðar er innrituð í himnunum (Lk. 10,20).
Að ég hlaut nafn mitt í skírninni er mér ævarandi áminning
um, að til er á himni sú lífsins bók, þar sem nafnið mitt er geymt.
Og þegar ég minnist þessa, hlýt ég að biðja þess, að nafnið mætti
standa þar og Drottinn kannast við það (Op. 3,5), að ég mætti
m.ö.o. varðveitast og stöðugur standa í þeirri náð, sem mér var
veitt á þessari heilögu stundu.
En fyrst og fremst hlaut ég hið æðsta nafn, það að fá að heita
Guðs barn, fá að heita kristinn, vera nefndur eftir nafni Drottins
og mega kallast bróðir hans.
Skírnin er gjöf á hvaða aldri, sem hún er þegin og hver sem
undirbúningur er frá þiggjandans hálfu undir hana. í hverju sú
gjöf er fólgin, hver merking sjálfrar skírnarinnar er, hefur nú
verið rætt og er augljóst, að það á jafnt við um skírn barna sem
fullorðinna.
Hjálpsamleg trú er samkvæmt Nýja testamentinu fólgin í því
að vakna til vitundar um, hvað Guð hefur fyrir mann gert og
þiggja það, þakka og meta og tileinka sér það. Kristur Jesús er
fyrir mig dáinn löngu áður en ég varð til. Og hann gekk í veg
fyrir mig með áþreifanlegu móti, áður en ég var farinn að hugsa,
trúa, biðja. „Óbeðinn tókst mig að þér fyrst,“ segir Hallgrímur
á banasæng sinni. „I skírninni mér skenktir þig“, segir hann enn.
Hann huggar sig við þetta. Þeir eru ýmsir nú á dögum, sem fella
sig ekki við að Drottinn taki menn að sér óbeðinn. Þess vegna
vilja þeir láta menn skírast þá fyrst, þegar þeir hafa vit og trú
til þess að biðja um það, og skírast upp, hafi þeir verið skírðir á
harnsaldri. Hallgrímur huggar sig ekki við það, að hann hafi
gengið Guði á hönd, heldur hitt, að Drottinn gaf honum sjálfan
sig óbeðinn. Munu nútímamenn, einn eða annar, hafa komizt
dýpra í skilningi á biblíulegum kristindómi en Hallgrímur Pét-
ursson?