Víðförli - 01.12.1952, Qupperneq 81

LÖGMÁL OG EVANGELIUM
143
vika. Kröfur, sem eru óendanlegar í þeim skilningi, að þær heimti
afrek, sem ekki eru á manns færi, snerta í rauninni ekki samvizku
vora. Gagnvart slíku leggjum vér —- með réttu — hendur í skaut
og fáum ekki samvizkubit af því. Ef t.d. heimtað er af mér að
ég elski alla menn á jörðu í einu jafn heitt og innilega og ég ann
mínum nánustu, þá verð ég að segja, að það geti enginn. Ef kær-
leiksboðið krefst þvílíks af mér, þá krefst það óframkvæmanlegra
hluta, og ég fæ ekki undir neinum kringumstæðum samvizkubit
af að vísa slíkri kröfu á bug. Því það er yfirmannleg krafa. En
nú er það einmitt hið alvarlega við kærleiksboðið, að það krefst
ekki slíkra yfirmannlegra hluta, það heimtar ekki það, sem er
ómögulegt. Það krefst aðeins, að ég meðal milljóna jarðarbúa
finni þann náunga, sem á þessari stundu þarfnast hjálpar minn-
ar og veiti honum það eina, einfalda viðvik, sem hann þarf. Það
er að vissu leyti auðframkvæmanlegt. Hið óframkvæmanlega felst
í öðru. Það er fólgið í því, að kærleikurinn sé alltaf svo lifandi
í hjarta mínu, að hann sé alltaf sterkari en sú sjálfselska, sem
blindar augu mín á það, hvér náungi minn er og hvers hann
þarfnast. Hér er það, sem kærleiksboðið er takmarkalaust. Það
krefst kœrleika míns. Sé kærleikurinn fyrir hendi gerir hann
auðveldlega allt, sem gera á, hvort sem er smátt eða stórt.
En er þá ómögulegt að eiga kærleikann?
Já, þeim, sem er sjálfselskur.
En það, að ég er sjálfselskur, leysir mig alls ekki undan sífelldri
kröfu kærleiksboðsins. Ég get ekki prettað mig undan henni. Ég
get ekki notað ómæli hennar fyrirfram sem afsökun fyrir því að
reyna yfirleitt ekki að gagnast náunga mínum. Ég kynnist fyrst
ómæli kærleikskröfunnar þegar ég lifi undir henni og lýt henni
í öllum þeim margbreyttu myndum, sem hún mætir mér í. Það er
fyrst þegar ég tek kærleikskröfuna í alvöru sem mér lærist að
skilja ómæli hennar. Því er það ekki rétt, þótt prestar heyrist
stundum segja það, að spyrja fólk: „Getum vér uppfyllt boðorð-
m?“ og ætlast til neitandi svars, vegna þess að vér erum allir
syndarar. Rétta svarið er: „Jú — því Guð krefst ekki þess, sem
er yfirmannlegt, hann krefst þess, sem liggur nær en allt annað