Víðförli - 01.12.1952, Side 71

LÖGMÁL OG EVANGELIUM
133
reynir hann að lesa út úr Biblíunni safn af reglum, sem hægt sé
að fylgja, svo að maður sé réttu megin striksins, sem greinir rétta
menn frá röngum. Alltaf gleymist honum, að það. sem krafist er,
er ekki aðeins það að forðast rangt og gera rétt, heldur er fyrst
og fremsH krafist þess kærleika, sem er fundvísari en svo, að hann
geti fylgt nokkurri fyrirfram gerðri reglu, og ekki aðeins finnur
náungann, fulltrúa Guðs, heldur einnig það verk, sem þörf hans,
Guð hans, krefur.
Það getur ekki verið vafa bundið, hvor skilningurinn á rétt
á sér í kirkju Jesú Krists. Vert er enn að benda á mismun, sem
skilar oss áleiðis til næstu spurningar, er upp verður tekin. Lög-
málsskoðun sjálfselskunnar gerir boðorðin meðfærileg. Séu boð-
orðin aðeins fastar reglur um framkomu, þá getum vér ráðið við
þau. Vér sjáum þessa skoðun á svarinu, sem ríki unglingurinn
galt Jesú: „Alls þessa hef ég gætt, hvers er mér enn vant?“ (Mt.
19,20). Og þegar boðorðin eru meðfærileg, verður sá, sem heldur
þau, mikill og öruggur. Vér höfum myndina af slíkum í dæmisögu
Jesú um Fariseann og tollheimtumanninn: „Ég fasta tvisvar í
viku og geld tíund af öllu, sem ég eignast“ (Lk. 18,12). Skoðun
kærleikans á lögmálinu gerir hinsvegar boðorðin ómeðfærileg.
Þau benda oss á að finna náungann og þarfir hans. Og kærleikur-
inn sér það, sem sjálfselskan sér ekki: Náunginn þarfnast vor
sjálfra, algerlega, heilshugar. Þú skalt elska náunga þinn eins
og sjálfan þig. Og þannig hljóðar boðorðið vegna þess að ná-
unginn er fulltrúi Guðs. Því er að baki boðorðsins um mannkær-
leik hið mikla boðorð: „Elska skaltu Drottin Guð þinn af öllu hjarta
þínu og af allri sálu þinni og af öllum huga þínum.“ Þetta er tak-
markalaus krafa. Hún verður ekki afgreidd. Því verður sá, sem
'kærleikurinn knýr, ekki mikill og öruggur, hann verður smár og
uggandi. E.t.v. hefur hann alls ekki framið eins margt ljótt og
tollheimtumaðurinn í dæmisögu Jesú. En hann getur samt ekki
komizt fram úr bæninni: „Guð, vertu mér syndugum líknsamur“
(Lk. 18,13). Og Hann, sem sjálfur þekkti ekki synd, varð í kær-
leikanum að bera annarra sekt og syndagjöld.