Skógræktarritið - 15.10.2003, Blaðsíða 22

4.Lúpína á 3. sumri í blóma á sandinum- litur á þessari líflausu
flatneskju, gróður sem sést úr fjarlægð. Nú fer lúpína að sá sér út og
myndar samfellda breiðu á nokkrum árum. Auðnin breytir um útlit og
eðli, fyllist smám saman af grósku. Keisarinn sem stungið var niður
þegar sáð var til lúpínunnar fer að njóta góðs af návist hennar.
millibili á vindblásnum berangri.
Reynslan hefur kennt mér að
þetta skilar bestum árangri og er
hið eina rétta þegar á heildina er
litið.
Á síðasta áratug var skógrækt
farin að teygja sig austur af
hraunbrúninni og þá tók við nýr
vettvangur, gerólíkur hinum fyrri.
Á hraunbrúninni stóð bærinn
Uppsalir forðum daga, fór í eyði
um 1885 vegna sandfoks og upp-
blásturs. Þar voru 14 kýr f fjósi
skömmu fyrir aldamótin 1700 -
furðustórt kúabú, finnst okkur-
en ljóst er að votlendisslægjur
með fergini og stör austur á flat-
lendinu hafa framfleytt þessum
gripum því að ekki var slægjur að
hafa uppi á harðvellinu. Við árið
1702 stendur stutt og laggott í
Fitjaannál: „Féll mikill sandurá
Kirkjubæjarklaustur." Þá erað
hefjast hið þungbæra sandfok
sem hefur herjað á Landbrot og
Meðalland alla tíð
sfðan og valdið mikl-
um Iandspjöllum. Þar
sem áður voru slægjur og kúa-
hagar Uppsalabónda eru nú
sléttir og hálfgrónir sandar nokk-
urra metra þykkir. Þetta var
„skógræktarlandið" sem beið mín
nú, að viðbættu blásnu landi í
hraunjaðrinum.
Skógræktaráhugi minn hafði
engan veginn dvínað heldur vax-
ið og magnast eftir að ræktun fór
að skila viðunandi árangri. Mér
var orðið ljóst að skógrækt á ís-
landi var auðveldari
en talið hafði veriö til
5.Blasinn hraunhals er oröinn grænn a ný og
mun síðar þekjast gróöri af ýmsu tagi. Þetta
lúpínuland hefur nú verið fyllt af ösp á I. eða 2,
ári. Það sýnist eðlileg nýting á 20 - 30 ára vaxtar-
skeiði lúpínunnar á þessum stað að klæða
svæðið asparskógi. Hann verður aðalgróður
svæðisins þegar lúpínan hverfur.
þessa og trjágróður fljótvaxnari.
Nú var líka liðinn fimmtán ára
prófunartími á tegundum og lín-
ur farnar að skýrast.
Tvær trjátegundir áttu mestan
tilverurétt í þessari mögru jörð:
sitkagreni og alaskaösp, þótt
fróðir menn fullyrtu jafnan að
þær þyrftu bæði bærilegan jarð-
veg og nokkurt vatn til að skila
þokkalegum vexti. Spurning
dagsins var að þessu sinni: Ceta
20
SKÓGRÆKTARRITiÐ 2003