Kjarnar - 01.02.1948, Blaðsíða 17

þrisvar sínnum kringum hveitiakrana. Þrjú plógför
vernduðu hveitið fyrir eldinum, sem hann kveikti í
grasinu utan þeirra. Til allrar hamingju var blæjalogn.
Það varð verkefni Karólínu að ganga með plógförun-
um með blauta ábreiðu í hendi og gæta þess að eldtung-
urnar teygðu sig ekki inn í hveitið. Karl hafði nóg að
gera við að beina eldinum á réttar leiðir í grasinu og
verjast því, að hann breiddist of mikið út. Við grasreyk-
inn blandaðist olíukennd lykt af engisprettum, sem
stiknuðu í eldinum.
Þau börðust af alefli og þreytan hertók þau. Þeim
fannst þessi barátta vera endalaus og vonlaus. Að lok-
um hné Karólína niður. Karl kom þegar til hennar.
Andlit hans var sótugt og augnabrúnirnar sviðnar. Hár-
ið á handleggjum hans var líka sviðið. Hveitistangirnar
stóðu sem fyrr, gullnar og bústnar, en engisprettuher
sveif yfir þeim.
„Farðu inn og hvíldu þig. Ég ætla að reyna að brenna
hey, svo að mikil reykjarsvæla myndist. Það er her-
bragð.“
Karólína gekk heim að kofanum. Það brakaði undir
fótum hennar, er engispretturnar sprungu. Þær þrengdu
sér niður í hár hennar og inn í kjólermarnar, og vængja-
þytur þeirra suðaði fyrir eyrum.
Hún var hálfrugluð, en móðurhvöt hennar vakti hana
til umhyggju um barnið. Karl sló gras og dró saman í
hauga. Síðan kveikti hann í þeim og þykkir reykjar-
mekkir stigu til himins og breiddust út í kyrrðinni.
Karólína fór að hugsa um matinn og hélt honum heit-
um langan tíma. Að síðustu kom Karl inn, en hann var
of þreyttur og kvíðafullur til þess að hafa lyst á að
Nr. 1
15
KJARNAR