Kjarnar - 01.02.1948, Qupperneq 45

við vinstri hlið föður síns og sagði:
„Sæll, pabbi.“ Þótt hún væri raun-
ar allt of grönn, var vöxtur henn-
ar fagur. Hún líktist Borelli-fólk-
inu, ætt móður sinnar. Kinnarnar
voru ávalar, nefið beint og augun
dökkbrún og skyggð. Ennið var
hátt og bjart, augabrýrnar miklar
og líktust vængjum lítils fugls, og
svarta hárið fékk hvern sem var til
þess að gleyma renglulegum vexti
hennar.
Svo komu tvíburarnir þjótandi.
Georgína ljómaði af gleði. Hún
hljóp þegar til pabba síns og
smellti kossi á kinn hans, rétt ofan
við skeggröndina. „Þú lékst á okk-
ur, pabbi. Þú hefur hlotið að læð-
ast inn, því að við heyrðum ekkert
til þín.“
Hinrik sagði: „Halló, pabbi."
Hann renndi sér iangs með borð-
inu og settist við annað hornið
fjarst föður sínum.
Theresína gægðist inn um dyrn-
ar og sætti lagi að skjótast í sæti sitt,
meðan faðir hennar sneri sér að
Júlíu. Þetta tókst, og hann tók
ekkert eftir henni.
Svo kom súpudiskurinn til
pabba, en þá var súpan orðin nær
því köid. Hann seildist þó í skeið-
ina sína, hélt munndúknum sínum
yfir skegginu með vinstri hendi og
bar skeiðina hægt að vörum sér
með þeirri hægri.
Frú Rogers kom nú inn í borð-
stofuna og settist hægra megin við
mann sinn. Hún tók skeiðina nost-
urslega með fingurgómunum og
hélt henni frá sér, eins og hún
væri að dást að því, hve fagurlega
hún handléki hana. Rogers var
einmitt að stinga upp í sig þriðju
skeiðinni, og Hinrik var að hvísla
einhverjum skóiasögum að Georg-
ínu. Teresína snæddi þegjandi og
virtist annars hugar.
Það var ekki hægt að segja ann-
að, en miðdegisverður Rogers-fjöl-
skyldunnar hæfist með mestu
prýði.
Theresína strauk hár sitt frá
andlitinu. Móðir hennar horfði á
hana með einskærri aðdáun. Þetta
var sannarlega fagurt og gjörvu-
legt andlit. Og vöxturinn óaðfinn-
anlegur. Hún sór sig greinilega í
Borelli-ættina, falleg, rólynd og
blíð. Móðirin lét hugann reika um
þessa elztu dóttur sína, meðan hún
snæddi. En áður en varði reis
Teresína á fætur og sagði: „Mig
langar ekki í ábætinn. Ég held ég
fari heldur að lesa.“ Svo gekk hún
frá borðinu út úr stofunni og lok-
aði hurðinni hægt. Faðir hennar
hallaði sér að konu sinni og hvísl-
aði:
„Og við sem eigum að fá góm-
sætan rauðgraut eins og Marta
getur búið hann ti! beztan. Feg-
urðardísin okkar vill ekki hætta
vexti sínum í kynningu við hann.
Henni þótti hann þó góður einu
sinni. Hverju sætir þetta?"
Nr. 1
43
KJARNAR