Kjarnar - 01.02.1948, Síða 54

Hún heyrði meira að segja ekki,
þegar Gústi sagði: „Þarna verður
skrúðfylkingarsvæðið. Finnst þér
það ekki fallegt. Það er bæði langt
og breitt. Og þarna fyrir handan
er ...‘
Júlía sá það úr hertrergisglugg-
anum sínum á fjórðu hæð, þegar
sleðinn ók heim að húsinu aftur.
Hún sá Gústa hjálpa Teresínu um-
hyggjusamlega ofan af sleðanum.
„Það er illt, að Gústi skuli ekki
sjá, hve Teresína er köld og sjálfs-
elsk,“ hugsaði Júlía með sér. „Hér
býr hún hjá okkur, foreldrum sín
um og systkinum, og þó hefur ekk-
ert okkar fundið til ástar hjá henni.
Hún þykist yfir okkur hafin, vegna
þess, að hún er fríðust. Ég vildi
heldur líkjast Georgínu en Tere-
sínu. Gína hugsar að minnsta kosti
ekki um sjálfa sig sýknt og heil-
agt. Hún fremur auðvitað alls kon-
ar axarsköft, en henni þykir þó
verulega vænt um Hinrik, þótt
henni sé kannske ekki sérlega hlýtt
til mín. Og auðvitað þykir henni
mjög vænt um pabba.“
Er hér var komið hugsunum
hennar, leiddist hugur hennar að
hennar eigin óhamingju. Faðir
hennar, sem hún unni þó svo heitt,
tók hin börnin fram yfir hana. Það
hafði ætíð verið þannig, jafnvel
áður en hún var send í klaustur-
skólann. Hún hafði verið viðkvæmt
barn, fljót að hryggjast og fljót að
gleðjast, og hann hafði oft hent
gaman að henni. Þótt liin börnin
væru oft óþæg, og þeim væri stund-
um refsað fyrir það, var aðeins
hent gaman að því, að hún var allt-
af Ijúf og þæg.
Hugsunarleysi föður hennar
svipti hana sjálfstrausti. Sú spurn-
ing vaknaði hjá henni, hvernig ó-
kunnugum mundi lítast á hana, ef
föður hennar gæti ekki einu sinni
getizt að henni. Þetta gerði hana
óttafulia um sjálfa sig. Þótt hún
væri orðin nítján ára og þegar kom-
in á giftingaraldur, sýndi hún lít-
inn áhuga fyrir karlmönnum og
taldi sjálfri sér trú um, að sig lang-
aði ekki til þess að giftast.
„Júlía. Sittu ekki alltaf þarna
uppi, góða mín. Komdu niður til
okkar.“ Það var móðir hennar sem
kallaði. Hún stóð við stigafótinn á
hæðinni fyrir neðan.
„Ég vildi óska, að mamma æpti
ekki alltaf svona hátt, þegar hún
kallar á mann," hugsaði Júlía. „En
ég held það sé ítölsk arfleifð. Hún
leit einu sinni ekki út um glugg-
ann, en gekk síðan ofan stigann til
fjölskyldu sinnar og föður síns.
Janúar, febrúar og
marz 1876.
„Gústa, Gústa, Gú-ústa,“ kall
herra Rogers bergmálaði um allt
húsið.
KJARNAR
52
Nr. 1