Kjarnar - 01.02.1948, Síða 69

hún aðlaðandi kona, eins og þegar
liann hafði séð hana i fyrsta sinn,
og hún virtist einnig fagna því
innilega að sjá hann.
„Sæll, Jessi minn. Þá hittumst
við aftur. Ég hef annars allt of
sjaldan fengið að sjá þig, en þó
finnst mér við hafa þekkzt lengi.
En þú ert samt miklu myndarlegri
en Tína hefur lýst þér. Svo ertu líka
fílsterkur. Mér vex blátt áfram í
augum að horfa á þig.“
Miðdegisverðarins þennan dag
minntist öll fjölskyldan í mörg ár
og taldi meðal merkustu viðburða
í lífi sínu. Frú Rogers og þjónustu-
lið hennar hafði unnið að því all-
an daginn að undirbúa máltíðina.
Zena var líka í sjöunda himni yf-
ir matnum. Osturinn var henni ný-
næmi og gulræturnar gómsætar.
Ostrurnar voru líka ótrúlega feitar
og bústnar og gerólíkar skelfisk-
bleðlunum, sem fengust x Evrópu.
l’hilippe dáðist líka að öllu.
Honum fannst maturinn í Ameríku
fjölbreyttur og gómsætur. Zena
frænka rak upp hávær aðdáunaróp
yfir hverjum diski, skál eða könnu,
sem á borðinu var, og fannst þetta
allt saman svo yndislega gamaldags.
Frú Rogers sat hógvær við borðið
og naut þessarar aðdáunar í ríkum
mæli. Dætur hennar gáfu Philippe
hýrt auga í laumi og vönduðu alla
framkomu sína sem bezt.
Philippe gáfust fá tækifæri til
þess að njóta samvista við systurn-
ar dagana áður en hátíðin átti að
hefjast. Hann hafði þó alveg gefið
þá von á bátinn, að franska sýning-
in yrði til áður en hátíðin liæfist.
Og nú þegar hann var orðinn von-
laus um þetta á annað borð, ákvað
hann að fara og heimsækja Zenu
frænku þetta kvöld. Hún þurfti þá
að fara ýmissa verzlunarerinda um
borgina, og liann lét sér lynda að
veita henni fylgd sýna. Alls staðar
mátti sjá merki hátíðaundirbún-
ingsins. Verið var að festa upp
skrautveifur og fána hér og hvar,
og sölumenn voru á þönum um all-
ar götur og buðu blaðið Liberty
Bell til kaups. Þar gat að líta há-
tiðamarz eftir sjálfan Wagner, há-
tíðalofsöng saminn af Whittier og
hátíðakantötu eftir Sidney Lanier.
Vagnavegurinn niður Chestnut-
stræti iðaði af umferð, og gang-
stéttirnar voru troðfullar af göngu-
fólki, svo að maður gat helzt gert
sér í hugarlund, að þetta væri í
París. Zena frænka var nú líka að
komast í sannarlegt hátíðaskap.
Þau fengu sér hressingu í La Pi-
erre House við Chestnut-stræti.
Philippe sætti þá lagi og vakti máls
á því, sem honum bjó í hug. „Zena,
ég verð að játa, að ég hef mikla
aðdáun á systurdætrum þínum,“
hóf hann máls.
Zena frænka lauk úr glasinu sínu
í einum teyg, og gaf þjóninum
Nr. 1
67
KJARNAR