Kjarnar - 01.02.1948, Blaðsíða 73

umsvifalaust. Henry Naylor var
vísað frá með meiri vafningum.
„Við skulum sjá til, en pablri segir
nú samt, að undirbúningurinn
gangi svo seint, að húsið muni
aldrei verða opnað.“ Boði Philipp-
es var tekið umyrðalaust.
Pilippe dvaldi nú flest kvöld á
heimili Rogers-fjölskyldunnar, og
hann hafði þegar boðið Teresínu
nokkrum sinnum út með sér. Aum-
ingja Júlía, hugsaði hún með sér.
Blessuð dúfan var svo heimsk að
haida, að hún gæti tekið hann frá
mér. Jæja, hún veit þá betur hér
eftir. Hann hefur varla litið á hana
í heila viku. Hún er nær því ör-
vita vegna þess, en blessaður ein-
feldningurinn hættir samt ekki að
snúast um hann. Hún er alltaf að
reyna að setja upp engilsvip, en
það þarf meira en venjulegan engil
til þess að klófestá inann eins og
Philippe. Ég kann að handfjalla
hann. Ég læt hann aldrei gruna, að
ég kæri mig nokkurn skapaðan hlut
um hann.
hótt Rogers fullyrti, að hestar
sínir hefðu raunar alltof litla æf-
ingu, og því væri ekki nema gustuk
að nota þá dálítið, leigði Philippe
sér vagn, tveggja sæta skrautkerru.
Þau flugu niður í borgina í þessum
vagni með gæðingi fyrir og smugu
tálmunarlaust gegnum umferðais-
inn. Alls staðar var hátíðabragur,
hvert sem litið var. Teresfna hélt
ofurlítið þéttar um arm Philippes
en hún var vön.
Eftir leiksýninguna, sem stóð til
klukkan að ganga tíu, gengu þau
aftur út í vagninn, en þá virtist
hesturinn ófús á að snúa aftur heim
til Kensington. „Við skulurn lofa
honum að ráða ferðinni," sagði
Philippe, og þetta skynasma dýr
lagði leið sína inn í Fairmount-
garðinn sem af gömlum vana.
Hann hægði smátt og smátt ferð-
ina, unz hann var farinn að lötra.
Töfrar kvöldsins og skin mánans
gerðu sitt til þess að veikja mót-
stöðu Teresínu. Hvað mundi Phil-
ippe hugsa urn hana? Henni fannst
hún haga sér smánarlega. Kossar
hans vöktu henni sterka þrá. Að
vísu hafði hún verið kysst fyrr,
hlotið lauslega, feimnislega kossa
af vörum Gústa og annarra ung-
linga. En Philippe var fullþroska
karlmaður, og þar að auki Frakki.
Ef þessu hékli áfram, mundi hún
að lokum ekki geta bundið endi á
þennan leik.
Hún hóf ákafa mótspyrnu, og
það sannfærði Philippe um sakleysi
hennar, og hann hóf bónorð sitt.
Hann gerði það með skáldlegum og
viðkvæmum orðum, bónorð, sem
ung og saklaus stúlka dáist að og
man orði til orðs í mörg ár. Phil-
ippe dró upp fagra og glæsilega
mynd af lífinu, mynd, sem meira
að segja hreif hann sjálfan, er
Nr. 1
71
KJARNAR