Kjarnar - 01.02.1948, Blaðsíða 77

slitahátíðinni í fyrrakvöld, en hún
kom ekki."
Júlía brosti nú dapurlega. „Já,
nú ert þú orðinn alskapaður lækn-
ir. Hvenær ætlarðu að festa upp
nafnspjaldið þitt?“
„Ég vildi, að ég gæti það strax,
en ég verð að starfa á sjúkrahúsum
fyrst í nokkur ár.“
„Já, það er ekki hrist fram úr
erminni að verða læknir."
„O, þetta tekur af fyrr en varir,“
svaraði Gústi hress í bragði. Hann
'ar að brjóta heiiann um það,
hvað það gæti verið, sem ylli Júliu
svona mikilli hugaræsingu. Hún
fitlaði vandræðalega saman fingr-
unum og virtist alveg ráðalaus. Að
lokum spurði hann aftur. „Er Sína
einhvers staðar úti?“
Júlía greip andann á lofti eins
°g sundmaður, sem er í þann veg-
tnn að sökkva. „Hún er í borginni
með Zenu frænku. Þær ætluðu að
vera komnar aftur fyrir mörgum
klukkustundum, en frænka mín gá-
tr aldrei að því, hvernig tíminn líð-
Ur. Gústi, ef til vill ætti ég ekki að
segja þér það . . . Ef til vill ætti ég
að láta Sínu segja þér það sjálfa.
En hún er stundum svo ónærgætin.
Hún vill þó ekki vera það, en gáir
þess samt ekki af einhverju hugs-
unarleysi . . . Ég veit vel, hve þú
kefur verið hrifinn af henni, og
mér þykir sárt að sjá þig vonsvik-
mn.“ Hún þagnaði andartak, en
Ágúst horfði á hana undrandi, en
grunaði þó auðsjáanlega ekki, hvað
á seyði var. „Sína er trúlofuð Phil-
ippe Lascalles. Þau ætla að gifta
sig í haust, að ég held.“ Júlía rétti
út hönd sína og lagði hana blíðlega
á ermi hans, en hann virtist taka
þessum fréttum miklu léttar en
hún hafði búizt við.
Já, Sína ætlaði að giftast Lascall-
es, þessum stóra og herðabreiða ná-
unga, sem var eitthvað tengdur ætt
hennar. Philippe Lascalles og Sína.
Teresína Lascalles — ekki Teresína
Palmer. Jæja, hvers vegna skyldi
hún ekki gera það, ef hana langaði
til þess? Hann gat ekki áfellzt hana
fyrir það. Hvað var hann sjálfur,
þegar öllu var á botninn hvolft?
Raunar ekkert annað en vesæll
lælcnastúdent. Teresína Lascalles.
Hún mundi aldrei verða Teresína
Palmer.
Ágúst fann ekki til neinna sár-
inda á þessari stundu. Hann var
eins og maður, sem hefur misst
handlegginn af skyndilegu sverðs-
höggi. Eftir dægur eða svo mundi
það valda óbærilegum kvölum, en
á þeirri stundu, er sárið myndaðist,
var það undarlega tilfinningalaust.
Hann brosti til Júlíu og reis á fæt-
ur. „Ég held, að það sé bezt að ég
fari, en flyttu Sínu beztu hamingju-
óskir frá mér. Ég vil síður biða
hennar núna — en seinna . . ."
Enn var langur tími til sólseturs,
því að hásumarkvöldið er langt og
fagurt. En Ágúst veitti þeirri feg-
Nr. 1
75
KJARNAR