Kjarnar - 01.02.1948, Blaðsíða 78

urð enga athygli. Júlxa horfði at-
hugul á eftir honum, og henni
sýndist hann ganga eins og svefn-
gengill. Hún stóð í dyrunum og
liorfði á eftir honum, unz hann
hvarf fyrir götuhornið. Þá gekk
hún inn í húsið aftur. Hún var
alltaf á Iráðum áttum í því efni,
hvort hún hefði gert rétt eða ekki
með því að segja honum frá þessu.
„Stundin er liðin og draumurinn
dáinn." Hann hafði svo oft sungið
þessi vísuorð, en þau höfðu aldrei
haft neina verulega þýðingu í aug-
um hans fyrr en nú. „Og þótt við
sjáumst seinna, við unnumst aldrei
framar." Lagið tók að líða fyrir
eyru hans, eins og fyrstu merki
þess, að hann hefði glatað hluta af
sjálfum sér. „Og þótt við sjáumst
seinna, við unnumst aldrei framar."
Hann þráði að leika á píanó á
þessari stundu meira en nokkru
sinni fyrr i lífi sínu. Hann stefndi
ósjálfrátt í áttina að veitingastof-
unni hans Paddy Guirks. Það var
langt síðan hann hafði komið þar.
Það hafði verið eftir misklið við
Sínu, og hann hafði farið þangað
til þess að reyna að gleyma óham-
ingju sinni við drykkju. Það hafði
ekki tekizt, og hann hafði aðeins
gert sjálfan sig að fífli. Hann
minntist þrætu við herra Rogers á
eftir. Faðir Sínu hafði þá komið
vel fram við hann og skilið orsök-
ina. Hann hafði enga löngun til
þess að endurtaka þann leik. Hann
vildi aðeins fá að vera einn — al-
einn og leika á hljóðfærið, — ein-
hvers staðar, þar sem enginn gat
beint neinum spurningum til hans.
Hann hratt vængjahurðinni opinni
og kinkaði kolli til gamla írans.
„Sæll, Paddy. Mig langar í bjór.
Og viltu ekki vera svo góður að
lofa mér að leika á píanóið um
stund. Ég er í svo miklu söngva-
skapi núna.“
Paddy lyfti hendinni í áttina til
hljóðfærisins, eins og hann vildi
gefa til kynna, að það eins og ajlt
annað hér inni, væri honum frjálst.
Gústi settist við píanóið, drap
fingrum á nóturnar og byrjaði að
leika eitt af eftirlætislögum föður
Sínu. Hann hafði margoft leikið
þetta lag í því húsi, sem nú væri
honum lokað að eilífu. Eftir andar-
tak hóf hann upp rödd sína, og
hann veitti því enga athygli, að all-
ir drykkjugestirnir þarna inni, létu
glös sín óhreyfð á borðunum um
stund og hlustuðu á hann.
Frú Rogers viðurkenndi aldrei,
ekki einu sinni fyrir sjálfri sér,
hina raunverulegu ástæðu til and-
úðarinnar, sem sífellt dafnaði hjá
henni til systur sinnar. Hún fann
sér upp alls konar átyllur fyrir
henni. Það, sem hún hafði óttazt
með sjálfri sér, var nú að gerast
fyrir augum hennar, en stolt henn-
ar leyfði henni ekki að viðurkenna
KJARNAR
76
Nr. 1