Kjarnar - 01.02.1948, Qupperneq 88

einn þeirra er ástleitnin. Hún
mundi aldrei verða ánægð með að
vera gift og sinna manni sínum
einum. Það eru eiginmenn annarra
kvenna, sem hún er alltaf á hött-
unum eftir, og ég vara þig við
henni, Jessi. Ef þú reynir nokkurn
tímann að eiga vingott við hana,
mun ég drepa ykkur bæði.“
„Húrra, þú talar eins og dóttur
ítalsks aðalsmanns sæmir. Heyrðu,
Gústa, hvort mundir þú heldur
nota rýting eða marghleypu að
vopni?"
„Kemur þér ekkert við. Þér er
velkomið að henda gaman að þessu.
En ef þú gætir þín ekki, heimsk-
inginn þinn, þá mun ég taka til
minna ráða, og það eru jafnvel
takmörk fyrir því, hvað systurástin
getur fyrirgefið mikið.“
Þegar frú Rogers gekk eftir garð
stígnum heim að húsinu, sótti allt
í einu eitthvert illt hugboð að
henni. Og það snerti áreiðanlega
mann hennar. „Zcna er ein þarna
inni hjá honum," hugsaði hún með
sér, „og ég hef grun um, að hún sé
eitthvað að braska núna. Ég finn
það á mér." Hún herti gönguna
og gekk inn um bakdyrnar inn i
eldhúsið.
Það, sem hún sá í stofunni, var
miklu verra en hún hafði búizt við,
og meðan reiðin var að brjótast
fram i hug hennar, stóð hún kyrr
og horfði á það, sem í fljótu bragði
virtist hrein og bein ástaratlot.
Maður hennar og systir sátu hlið
við hlið á legubekknum. Þau sátu
fast saman, og ekki varð annað
séð en Jessi væri að faðma hana að
sér, því að hann hafði lagt höndina
á herðar hennar. Hann talaði við
hana í innilegum málrómi.
„Hvers vegna, Zena, hvers vegna
ekki? Mig grunaði ekki, að þér
þætti þetta svona miður. Þetta var
aðeins andartaksóaðgætni. Ég hefði
auðvitað átt að hafa hemil á
mér . . .“
„Þú gerðir mig hrædda, Jessi.
Tína er svo oft búin að fullvissa
mig um tilfinningar . . .“
„Já, það er satt, en þetta var að-
eins andartaksóaðgætni. Ég gáði
ekki . . .“
„En þegar þú sagðir . . .“ Zena
lagði höfuð sitt á öxl Rogers, svo
að sú, sem lá á hleri, gat ekki heyrt
það, sem hún sagði. En hún þóttist
hafa heyrt nóg og sagði við sjálfa
sig: „Zena er búin að tæla Jessa,
og hann er að fara á fjörurnar við
hana. Og svo heldur hún því fram,
að þetta hafi komið alveg á óvart.
O, jæja, ég hef víst ekki átt að
koma svona snemma inn úr garð-
inum. Hún skurkaði eitthvað í eld-
húsinu, og skötuhjúin stukku á
fætur í ofboði.
„Þetta er þokkalegt háttalag.
Jafnskjótt og ég sný bakinu við
ykkur, hagið þið ykkur eins og
KJARNAR
86
Nr. 1