Kjarnar - 01.02.1948, Qupperneq 92

ur. Þakið rautt og byrðingurinn
grænn. Heldurðu, að eigandi hans
búi í honum allt árið með fjöl-
skyldu sinni? Ég sé þarna tvö börn,
og þarna er það þriðja. Það er
strákur og er elztur. Helduröu að
ferjumaðurinn og kona hans elsk-
ist eins heitt og við?“
Það var svo margt, sem fyrir aug-
un bar og gaman hefði verið að
benda Philippe á og segja: „Líttu á,
Philippe." Hún var svo sokkin nið-
ur í drauma sína, að hún gáði ekki
að því, að hún sagði þetta síðasta
hálfhátt. Ókunni maðurinn hrökk
við. Hann sneri sér hvatlega við, og
Júlía eldroðnaði. Hvað hafði hún
gert af sér? ímyndunin hafði leitt
hana í gönur. Ókunni maðurinn
horfði undrandi á hana, og hann
hafði nú tekið á sig enn meiri lík-
ingu við Philippe. Hún trúði ekki
sínum eigin augum. Þetta gat ekki
verið hann. Hún lokaði aug-
unum og opnaði þau síðan aftur,
en sá þó Philippe enn fyrir sér. Og
hann hélt nú meira að segja um
báðar hendur hennar og kreisti
þær fast. Það var enginn annar en
Philippe.
„Hvers vegna hefur þú forðazt
mig svona mikið undanfarið? Ég
hef saknað þín svo mikið. Hvernig
stóð á þvi?“
Júlía sneri sér undan og virtist
vera að horfa á landslagið, en Phil-
ippe lét ekki sniðganga spurningu
sína, og að lokum svaraði hún: „Þú
ert þó trúlofaður Sínu, Philippe.
Henni, en ekki mér.“
„En það er samt þú, sem ég elska.
Ég hef ekki gert mér það ljóst fyrr
en nú, er ég sá þig aftur."
Hann sá, að þessi orð höfðu djúp
áhrif á Júliu. Hún losaði hendur
sínar úr greipum hans. Þó hafði
hún varla veitt því athygli fyrr, að
hann hélt um þær. Þjáningasvip-
ur kom á andlit hennar.
„Þetta máttu ekki segja, Philippe.
Þú hefur heitið henni ást þinni,
og ég hef líka lofað því, að ég
skyldi ekki hitta þig framar. Ég
hef svikið loforð mitt."
Þau höfðu algerlega gleymt öllu,
sem í kringum þau var, er einhver
snerti handlegg þeirra og vakti þau
af draumnum. „Komin á leiðar-
enda. Fargjald, ef þið ætlið að fara
aftur strax til baka.“ Báturinn lá
nú bundinn við bryggju, og allir
farþegarnir voru stignir á land.
Philippe rétti Júlíu höndina, og
þau bröðuðu sér burt frá bátnum
og héldust í hendur. Þau gengu
aftur og fram um árbakkann og
virtu fyrir sér umhverfið. Allt í
einu staðnæmdist Philippe við
stórt skilti. „Hér virðist vera gufu-
bátur, sem gengur lengra upp eftir
ánni. Til Wissahickon, stendur á
skiltinu. Við skulum fara eins langt
upp eftir ánni og við komumst."
Júlía hreyfði engum mótmælum,
og þau héldu áfram. Landslagið
Nr. 1
KJARNAR
90